به مقتضاى حكمت الهى، جنگ‌هاى بشر كه با سوء یا حسن استفاده انسان از آزادى و اختیار خویش به وقوع مى‌پیوندد، در نهایت به پیروزى قطعى حق و حقیقت و طرفداران آن خواهد انجامید. خداى متعال در قرآن مجید نیز براى تشویق و ترغیب مسلمین به جهاد، ضمن دادن وعده نعمت‌هاى دنیوى و اخروى، اهل حق را به پیروزى نهایى نیز نوید مى‌دهد. از این رو، جاى این سؤال هست كه پیروزى حق و اهل حق ـ كه هم مقتضاى حكمت الهى است و هم قرآن مجید بدان وعده و بشارت داده است ـ چگونه تحقق مى‌یابد؟ به تعبیر دیگر، خداى متعال به منظور محقق ساختن مقتضاى حكمت بالغه خود و وفا كردن وعده خویش به پیروزى حق و اهل حق، چگونه مؤمنان و مجاهدان راه خدا را نصرت و تأیید مى‌كند و آنان را به پیروزى نهایى مى‌رساند؟
در پاسخ این سؤال طبعاً بلافاصله به ذهن مى‌رسد كه پیروزى نهایى مؤمنان و اهل حق با تأییدات الهى و امدادهاى غیبى او میسر خواهد شد.
اما سؤال دیگرى كه در این جا مطرح مى‌شود این است كه آیا نصرت و تأیید الهى نسبت به اهل حق مطلق و بدون قید و شرط است و یا مقیّد و مشروط به شرایطى است كه مؤمنان باید آن‌ها را رعایت كنند؟ به عبارت
﴿ صفحه 202﴾
روشن تر، آیا خداى متعال پیروزى مؤمنان را در هر جنگى كه با اهل باطل داشته باشند به طور مطلق تضمین كرده، یا این كه این پیروزى منوط به پاى بندى مؤمنان به قیود و شرایط خاصى است كه مورد نظر خداى متعال مى‌باشد؟ این فصل را به بحث و بررسى پیرامون این مهم اختصاص داده ایم.