عبید بن زراره می گوید: در محضر امام صادق(ع) از سفیانی سخن به میان آمد، آن حضرت فرمودند:
انی یخرج ذلک و لما یخرج کاسر عینیه بصنعاء؛(144)
کجا و چگونه خروج می کند در صورتی که آن کس که چشم او را از کاسه در می آورد، هنوز از صنعا خروج نکرده است:
از آن حضرت در روایت دیگری چنین نقل شده است:
فینهض الیمانی لدفع شره فینهزم السفیانی بعد محاربات عدیده و مقاتلات شدیده فیتبعه الیمانی فتکثر الحروب و هزیمه السفیانی فیجده الیمانی فی نهر اللو مع ابنه فی الاساری فیقطعهما اربا اربا؛(145)
پس یمانی برای دفع شر سفیانی بپا خیزد و پس از جنگ های فراوان و درگیری های سخت سفیانی می گریزد. یمانی او را دنبال می کند و جنگ ها و گریختن سفیانی بسیار شود. پس یمانی، سفیانی و پسرش را نزد رود «لو» در میان اسیران می یابد و آن ها را تکه تکه می کند.
ابن حماد نیز از امام باقر(ع) روایت کرده است:
اذا ظهر السفیانی علی الابقع و المنصور الیمانی....؛(146)
چون سفیانی بر ابقع و منصور یمانی پیروز شد.... .
وی در حدیث دیگری از آن حضرت چنین نقل می کند:
ثم یسیر الیهم منصور الیمانی من صنعاء بجنوده...فلیتقی هو و الاخوص....فیکون بینهما قتال شدید؛(147)
سپس منصور یمانی همراه سپاهش از صنعا به سوی آن ها روانه می شود...او با اخوص (سفیانی) ملاقات می کند....پس میانشان جنگ شدیدی رخ می دهد.
در میان چهار روایت یاد شده، دو روایت نخست که به ترتیب از کتاب الغیبه نعمانی و مختصر اثبات الرجعه فضل بن شاذان است، در کارزار میان یمانی و سفیانی، یمانی را پیروز میدان معرفی کرده اند، اما دو حدیث دیگر که در کتاب الفتن ابن حماد نقل شده اند، سفیانی را به عنوان نیروی غالب یاد کرده اند. این تفاوت در قضاوت می تواند به این دلیل باشد که هر کدام از این روایات گزارش گر درگیری میان سفیانی و یمانی در منطقه ای خاص و یا زمان خاص هستند. البته از دو روایت نخست استفاده می شود که یمانی مانعی جدی در برابر زیاده خواهی های سفیانی است. به هر تقدیر، به دلیل مناقشات سندی و محتوایی متعددی که در حدیث مختصر اثبات الرجعه وجود دارد و نیز ضعف سند سایر روایات، این روایات برای ما اعتماد پذیر نیستند، اما با توجه به تقابل شدیدی که میان این دو شخصیت وجود دارد، به اندازه ای که هر یک از آن ها درصدد شکست دادن جریانی است که دیگری برای حمایت از آن شکل گرفته است، و از سوی دیگر، با توجه به نزدیکی مناطق تحت نفوذ آن ها، وجود درگیری میان این دو طبیعی است و انکار نمی پذیرد؛ گرچه جزئیات آن اثبات پذیر نیست.