تمام آفریده‌ها، نشانه‌ی قدرت خداست. كوه و دشت و دریا در زمین، خورشید و ماه و ستارگان در آسمان. اما در میان آفریده‌ها، در بعضی ویژگی‌های خاصی وجود دارد؛ مثلا خداوند كه انسان را آفرید، چشم او را از پیه ساخت و گوش او را از استخوان نرم و زبان او را از گوشت. چه قدرتی می‌تواند از پیه، بینایی و از استخوان، شنوایی و از گوشت، سخن گفتن بیافریند؟
بسیاری از ساخته‌های بشر، پس از چند سال از كار می‌افتد ولی اعضای بدن انسان یك عمر كار می‌كند.
در طول تاریخ میلیاردها بشر آفریده شده‌اند، ولی چهره و خطوط سرانگشت حتی دو نفر یكسان نیست، در حالی‌كه هر هنرمندی بیش از چند نمونه، قدرت هنرنمایی ندارد!
انسان، از خاك جز خشت و آجر و سرامیك و چند نمونه دیگر نمی-تواند بسازد، ولی خداوند، از همین خاك در یك باغ، هم میوه شیرین مثل خرما و توت، هم میوه ترش مثل لیمو‌ترش و هم ترش و شیرین مثل انار و پرتقال به وجود می‌آورد.
در قرآن می‌خوانیم:
«در زمین قطعه‌هایی در كنار هم هستند و باغ‌هایی از انواع انگور و كشتزار و درخت خرما (میوه‌هایی) همانند و غیر همانند كه همه با یك آب آبیاری می‌شوند و بعضی میوه‌ها را در خوردن بر بعضی برتری دادیم همانا در این (تنوع طعم و رنگ و مزه میوه‌ها) نشانه‌هایی از قدرت خداوند است برای كسانی كه می‌اندیشند.» [وَ فِی الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجاوِرات وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخیل صِنْوانٌ وَ غَیْرُ صِنْوانٍ یُسْقى بِماءٍ واحِدٍ وَ نُفَضِّلُ بَعْضَها عَلى بَعْضٍ فِی الْأُكُل إِنَّ فی ذلِكَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُون].
آری، برخی افراد میوه را برای پر كردن شكم می‌خواهند، ولی خردمندان با دیدن این همه زیبایی و شگفتی، روح ایمان خود را تقویت می‌كنند و قدرت خدا را در آن می‌بینند، زیرا از یك آب و خاك، نمی‌توان بیش از یك طعم و رنگ و مزه انتظار داشت، ولی قدرت خداوند به گونه‌ای است كه انواع مزه‌ها، رنگ‌ها، طعم‌ها و شكل‌ها را از آن بیرون می‌آورد.
خداوند حكیم است، یعنی همه‌ی كارهای او به‌جا و صحیح و هدفدار است و كار بیهوده از او سر نمی‌زند. حتی در مواردی که به نظر ما تلخ و ناگوار است، دلیلی وجود دارد. مثلا اگر انسان درد و مرض را احساس نمی‌كرد، یكباره وجود او از كار می‌افتاد. ولی دردها نظیر چراغ و آژیری است كه علامت و نشانه نوعی خطر است.
دردها و بیماری‌ها، افرادی را به سراغ كشف داروها و پیشرفت‌های علمی سوق می‌دهد، و در سایه دردها انسان قدر سلامتی را حس می‌كند.
دردها احساسات بستگان را نسبت به انسان لطیف می‌كند. بیماری‌ها، تكبّر و غرور انسان را پایین می‌آورد و رابطه انسان را با خداوند زیاد می‌كند و دیگران را به فكر و اندیشه وادار می‌کند تا قدر سلامتی خود را بدانند.
یكبار دیگر به این سطرها توجه كنید. تمام كارهای خداوند در جای خود عالمانه است، و سلامتی و بیماری را در جهت رشد ما قرار داده است.
اگر سلامتی تولید را بیشتر می‌كند، بیماری ترحّم را.
اگر سلامتی وسیله‌ی رشد است، بیماری وسیله‌ی قرب به خداست.
آری، خداوند قدرت دارد، اما معنای قدرت او این نیست كه هر چه را ما می‌پسندیم و یا می‌خواهیم، انجام دهد بلكه او قدرتش را در جایی به كار می‌برد كه عالمانه و حكیمانه باشد.
شما قدرت دارید كه پیراهن خود را پاره كنید، اما این کار را نمی‌كنید. خداوند قدرت دارد بدون درس خواندن كسی را دانشمند كند و بدون زحمت كشاورزی، محصولات را به وجود آورد و بدون پزشك و دارو، بیمار را شفا دهد، اما اینكار را نمی‌كند چون حكیمانه نیست. چون سبب ركود فكرها و تلاشها و روابط می‌شود.
1. سوره رعد، آیه 4.