این که به راحتی هر ماشینی را می‌سازند و به عواقب زیست‌محیطی آن فکر نمی‌کنند و سعی می‌شود هر روز با اسلحه‌های مخوف‌تر ملت‌ها را مرعوب کنند، به جهت غفلت آنها از حضور سنن الهی در هستی است. فکر کردند خداوند فقط جهان را خلق کرده و به دست انسان داده است تا هر طور خواست در آن تصرف کند و حالا بازنشسته شده است. چنین تفکری ریشه در یهودی‌گری دارد، یهودیان معتقدند خداوند جهان را در شش روز ساخت و روز هفتم به استراحت پرداخت و دیگر رابطه او با جهان قطع است، خداوند می‌فرماید: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ بَلْ یَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ یُنفِقُ كَیْفَ یَشَاء وَلَیَزِیدَنَّ كَثِیرًا مِّنْهُم مَّا أُنزِلَ إِلَیْكَ مِن رَّبِّكَ طُغْیَانًا وَكُفْرًا وَأَلْقَیْنَا بَیْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاء إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ كُلَّمَا أَوْقَدُواْ نَارًا لِّلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللّهُ وَیَسْعَوْنَ فِی الأَرْضِ فَسَادًا وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُفْسِدِینَ»؛(64) و یهود گفتند دستخدا بسته است دست‌هاى خودشان بسته باد و از رحمتخدا دور شوند به سبب آنچه گفتند، بلكه هر دو دست او گشاده است، هر گونه بخواهد مىبخشد و قطعا آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو فرود آمده بر طغیان و كفر بسیارى از ایشان خواهد افزود و تا روز قیامت میانشان دشمنى و كینه افكندیم، هر بار كه آتشى براى پیكار برافروختند خدا آن را خاموش ساخت. و در زمین براى فساد مىكوشند و خدا مفسدان را دوست نمىدارد.
خداوند در آیه فوق روحیه‌ی یهودی‌گری را لعنت می‌کند، روحیه‌ای که طوری رابطه خدا و مخلوق را تعریف و تحلیل می‌کنند که متوجه عین ربط بودن مخلوق در رابطه با خالق خود نیست. یهود رابطه خدا و مخلوق را مثل رابطه بنّا و ساختمان گرفته، نه مثل رابطه انسان و صُوَر ذهنی. خداوند در مقابله با آن فکرِ غلط می‌فرماید: «بَلْ یَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ یُنفِقُ كَیْفَ یَشَاء»؛(65) قدرت خداوند محدود نیست و هر طور اراده کند فیض خود را می‌رساند. بنا به فرمایش علامه طباطبائی(ره)؛ چون یهود معتقد بودند تورات نسخ نمی‌شود و همواره توراتِ خود را به رخ بقیه می‌کشیدند، نزول قرآن موجب طغیان و کفر بیشترشان شد، در حالی که این کفر و طغیان از طرف خدا، ابتدایی نیست بلکه ریشه در شخصیت خودشان دارد. این آیه می‌رساند که یهود تا قیامت باقی است و کینه و دشمنی آنها همچنان ادامه دارد، هر چند هر وقت آتشی جهت مبارزه با مسلمین به پا کنند خداوند آن را خاموش می‌کند. در آخر آیه شخصیت یهود را ترسیم می‌کند که علاوه بر آن که از نظر فکری و عقیدتی، عقیده‌ای باطل و غلط نسبت به خدا و نوع حضور خداوند در هستی دارند، از نظر عملی هم ملّتی هستند که در زمین فساد به راه می‌اندازند و به همین جهت مورد رحمت خداوند نیستند و به سامانی نمی‌رسند.