حتماً این نکته را فراموش نفرموده اید که بشر در دوران گذشته‌ی توحیدی خود میخواست خود را تغییر دهد تا شایسته قرب الهی شود و در راستای چنین هدفی ابزارهای مناسب آن زندگی را پدید آورد، در حالی که در دوره‌ی جدید تصور بشر از خودش این شد كه جهان را باید مطابق امیال خود تغییر دهد، و در این حال که جایی برای تعالی بشر نمی‌ماند، ابزار مناسب خود را ساخت. در دوره‌ای که بشر از خودِ اصیل و خدا غافل است و جهان را ظهور حكمت و قدرت خدا نمیداند، تکنولوژی موجود ظاهر شد، مسلم این تکنولوژی غیر از تکنولوژی بشری است که جهان را مخلوق پروردگار و بستر ظهور حكمت او میداند، و طبیعت را بستر صعود معنوی می‌شناسد، در نتیجه ابزاری كه میسازد نه در جهت تغییر خود است، و نه در جهت پذیرفتن طبیعتی كه خالقی حكیم آن را ساخته است، در این دیدگاه ابزارهای مهیبی جهت تخریب طبیعت به صحنه آمد. در دل این تکنولوژی دو چیز مورد غفلت قرار گرفته، یكی انسانی كه باید در مهلت زندگی زمینی به صعودی روحانی دست بیابد، و دیگر خدایی كه طبیعت را به عنوان مهد انسان قرار داده و لذا نباید به جنگ طبیعت رفت وگرنه خداوند انتقام می‌گیرد.