حضرت امیرالمؤمنین(ع) پس از نقل قضیه برگشت دادن ابابکر، می‌فرمایند: «یَا سَلْمَانُ وَ یَا جُنْدَبُ! قَالَا لَبَّیْكَ یَا أَخَا رَسُولِ اللَّهِ. قَالَ(ع) مَنْ لَا یَصْلُحُ لِحَمْلِصَحِیفَةٍ یُؤَدِّیهَا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ(ص) كَیْفَ یَصْلُحُ لِلْإِمَامَةِ؟»؛ ای سلمان و ای اباذر! گفتند: بفرمائید ای برادر رسول خدا! حضرت(ع) فرمودند: حال فکر کنید کسی که صلاحیت آن را ندارد که چند آیه را از جانب پیامبر(ص) به مردم برساند، چگونه جهت امامت امت صلاحیت دارد؟
آنچه در جهان اسلام مورد غفلت قرار گرفته این است که گمان نمی‌کنند عده‌ای خاص به جهت نورانیت قدسی که دارند مأمور کلی هدایت بشرند و این مأموریت آن‌چنان نیست که کسی خودش بتواند برای خودش به وجود آورد و یا خودش را ظِلّ الله بداند. غفلت از جنبه‌ی قدسی اهل‌البیت(ع) بود که عثمان بیت المال را به اقوام خود می‌بخشید و وقتی از او سؤال کردند چرا این طور می‌کنی گفت مگر پیغمبر بیت‌المال را به اهل‌البیتش نمی‌داد؟ مگر آیه نیامده انفال را باید به «ذی القربی» داد، من می‌خواهم به جای ذی‌القربای پیامبر به ذی‌القربای خودم بدهم. فکر کرد هرکس می‌تواند حاکم جامعه‌ی اسلامی باشد و سهمی از غنائم از آنِ اهل‌البیت حاکم جامعه‌ی اسلامی است. آری وقتی امامِ معصوم حاکم باشد سهمی از غنائم برای کسانی است که عین اسلامند تا دستشان باز باشد و بتوانند جهان اسلام را تغذیه کنند. حالا شما فقط جای حاکمی را که دارای نورانیت قدسی است با حاکم معمولی عوض کنید و بخواهید آن احکام را اجراء نمائید، تماشا کنید چه فاجعه‌ای پیش می‌آید! مگر نداریم که اگر کسی با حاکم بیعت نکند حکمش قتل است؟ آری این در وقتی است که امام معصوم حاکم باشد، در صدر اسلام یک جابجایی کوچک انجام دادند و به جای علی(ع) ابابکر را حاکم کردند و گفتند حکم علی(ع) که می‌خواهد با خلیفه بیعت نکند طبق حکم اسلام قتل است. اگر زهرا(س) به میدان نیامده بودند علی(ع) را کشته بودند.
ما باید برسیم به این نکته که خداوند شرایطی در این عالم قرار داده تا حقایق نوری عالم قدس در جمال انسان‌های خاص ظاهر شود و مدیریت عالم و آدم را به دست گیرند. حضرت می‌فرمایند کسی که اینقدر به پیامبر(ص) از نظر نوری نزدیک نیست که چند آیه را از طرف او به مردم ابلاغ کند، چطور می‌تواند مدیریت جامعه را به عهده بگیرد؟ موضوع یگانه‌بودن حقیقت نوری اهل‌البیت(ع) با رسول خدا(ص) معارف ارزنده‌ای را در خود دارد، که إن‌شاءالله در جلسه‌ی آینده به آن می‌پردازیم.
خدایا به خود اهل‌البیت(ع) ما را از انوار هدایت خاصه‌ی باطنیه‌ی آنها محروم مگردان.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»