اشتیاق به پیامبر(ص) یعنی آزادشدن از خود پراكنده و ارادههای مضطرب و رسیدن به مقام تمركز وجامعیت، كه مقام وحدت حقّة حقیقیة حقیقت محمّدیه(ص) است. انسان پراكنده كه ارادههای پراكنده دارد، مقامش، مقام خاكی است، پیامبر(ص) كه در مقام جامعیت نظر به حضرت اَحد دارند و قلب مبارکشان در تمركز نسبت به آن حقیقت میباشد، ارادة ایشان، اراده و انتخاب حقایق ثابت است و لذا مقامشان، مقام افلاكی است. حال اشتیاق به چنین مقامی و نظر به آن مقام از طریق صلوات، انسان خاكی را تبدیل به انسان افلاكی میكند. زیرا در راستای چنین صلواتی تمام عالم هستی از عرش تا فرش حجابهای بین او و حقایق را مرتفع میکنند و او را مشمول صلوات خود قرار میدهند. در روایت داریم؛ رَوَی ابْنُ عَبَّاسٍ عَنِ النَّبِیِّ(ص): أَنَّهُ قَالَ مَنْ صَلَّی عَلَیَّ صَلَاةً وَاحِدَةً صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ أَلْفَ صَلَاةٍ فِی أَلْفِ صَفٍّ مِنَ الْمَلَائِكَةِ وَ لَمْ یَبْقَ رَطْبٌ وَ لَا یَابِسٌ إِلَّا وَ صَلَّی عَلَی ذَلِكَ الْعَبْدِ لِصَلَاةِ اللَّهِ عَلَیْه.(23)
ابن عباس از پیامبر خدا(ص) روایت کرد که هرکس بر من صلوات بفرستد خداوند بر او هزار صلوات بفرستد، در هزار صف از ملائکه، و هیچ خشک و تری نیست مگر آنکه به جهت صلوات خدا بر آن بنده، بر او صلوات بفرستند.