از جمله نكاتی كه باید در موضوع خانواده در شرایط جدید، مورد توجه قرار داد، موضوع حضور زنان در صحنة فعالیت‌های اجتمایی است، آن نوع فعالیت‌هایی كه به نوعی با شخصیت زن هماهنگی و سازگاری دارد، چراكه شرایط جدید طوری نیست كه زنان به صِرف كار در خانه، امكان انجام كارهایی افزون‌تر از همسرداری و تربیت فرزند را نداشته باشند و در راستای نگاه به زن، از این زاویه امام‌خمینی(ره) در وصیت‌نامة سیاسی- الهی خود می‌فرمایند:
«ما مفتخریم كه بانوان و زنانِ پیر و جوان و خرد و كلان در صحنه‌های فرهنگی و اقتصادی و نظامی حاضر و همدوش مردان یا بهتر از آنان در راه تعالی اسلام و مقاصد قرآن كریم فعالیت دارند».
امام‌خمینی(ره) حتی سخت‌گیری‌های مقدس‌مآبانه را كه منجر به عدم حضور زن حتی در صحنه‌های آموزش نظامی می‌شود، یك‌نوع قید خرافی می‌دانند و می‌فرمایند: «این قیدها را دشمنان برای منافع خود، به‌دست نادانان و بعضی از آخوندهای بی‌اطلاع از مصالح مسلمین به‌وجود آورده‌اند».(110)
پس ملاحظه می‌فرمایید در یك نگاه دینیِ ناب و سالم هرگز نمی‌توان از حضور زنان در صحنه‌های اجتماعی - اعم از سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی و تربیتی- جلوگیری كرد. بلكه برعكس، وظیفة همة آحاد جامعه است كه با ایجاد بستری طبیعی چنین حضوری را شكل دهند و مسلّم چنانچه این حضور در بستر طبیعیِ خود جریان یابد علاوه بر این‌كه جامعه از جنبة همسربودن و مادربودن زنان در خانه محروم نمی‌گردد، بلكه از توانایی آنان در حوزه‌های دیگر نیز برخوردار خواهد شد، و از همه مهم‌تر زنان احساس نمی‌كنند از نظر اجتماعی در درجة پایین‌تری از مردان قرار دارند و حقوق انسانی آنان ضایع شده است، كه چنین احساسی خسارات فوق‌العادة زیانباری برای خودشان و خانواده و فرزندانشان خواهد داشت.
فمینیسم با شعار آزادی زنان و حضور آن‌ها در فعالیت‌های اجتماعی، مسیری را برای آنان تعیین می‌کند که با احساس استقلال در مقابل مردان، سخت به ویرانی خانواده می‌انجامد. در حالی که اسلام با توجه به شرایط جدید که امکان فعالیت زنان در بیرون خانه فراهم است مسیری را می‌گشاید که در عین حضور زنان در فعالیت‌های بیرون خانه، نقش مادری و همسری آن‌ها مورد غفلت قرار نگیرد.