خانواده یكی از مظاهر فرهنگ و ادب هر دوره، و پایة آن است و نیز جزیی از فرهنگ و ادب جامعه است. در فرهنگ دینی، خانواده واحدی است توحیدی كه با توحید الهی ارتباط دارد و همچون اسماء الهی كه همة آن اسماء، مستغرق ذات احدی هستند، همة اعضای خانواده نیز مستغرق روح واحد خانواده می‌باشند و لذا در فرهنگ دینی؛ خانواده اولین واحد توحیدی روی زمین خواهد بود، در این حالت، عالَم محسوس در نظام خانواده، جلوه صورتِ عالَم معقول می‌شود و عالَم شهادت، متذكّر عالَم غیب می‌گردد.
از نظر دین؛ خانواده معنی «وحدت در عین كثرت، وكثرت در عین وحدت» است. به‌طوری كه همة اعضاء در عین این‌كه هركدام خودشان هستند، مستغرق در دیگری می‌باشند و همه و همه مستغرق در روح حاكم بر خانواده. چنین خانه‌ای راه ارتباط انسان با خدا را می‌گشاید، به‌طوری كه پیامبرخدا(ص) فرمودند: «نِعْمَ صَومِعَةُ الْمُسْلمِ بَیْتُهُ»(98) چه نیكو صومعه و عبادتگا‌هی است خانه‌ی مسلمان برای او.