بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
«وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِیرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلاً * یَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ كِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُوْلَئِكَ یَقْرَؤُونَ كِتَابَهُمْ وَلاَ یُظْلَمُونَ فَتِیلاً»(2)
ما بنی‌آدم را گرامى داشتیم و وسیله مسافرت آنان را در خشكى و دریا فراهم نمودیم و از رزق‌هاى پاكیزه به ایشان روزى دادیم و به طور آشکار آن‌ها را بر بسیارى از آفریدههاى خود برترى بخشیدیم.
هر گروهى را با امامشان فرا مىخوانیم پس كسی که كارنامهاش را به وجه یمین و مبارکش دهند كارنامه خود را مىخواند و به قدر رشته‌ی درونِ شکافِ هسته‌ی خرما به آن‌ها ستم نمىشود.