حاضران با هوشیاری تمام سؤال كردند: ای رسول خدا! در آن هنگام فاطمه كجا بود؟ حضرت فرمودند: «كانَتْ فی حُقَّةٍ تَحْتَ ساقَ الْعَرْش»؛ یعنی در آن حالت نوری، فاطمه(س) در حقّه و جایگاهی در زیر ساقة عرش قرار داشت. از این فراز متوجّه می‌شویم كه تقدّم و رتبة حضرت در مقام قربِ محض است، چون مقام عرش، مقام تجلّی اسماء اعظم الهی است. حالا این حدیث می‌فرماید: جایگاه حضرت‌زهراء(س) زیر ساقة عرش بوده است، یعنی آن حضرت در مقام نوری خود بی‌واسطه با اسماء اعظم الهی ارتباط دارند - هیچ‌كس اعم از نبی و یا ولیّ با ذات حق نمی‌تواند ارتباط پیدا كند بلكه ارتباط با خدا به معنی ارتباط با اسماء الهی است- از طرفی فرموده‌اند عرش الهی مظهر چهار اسم «سبحان‌الله»، «الحمدلله»، «لااله‌الا الله» و «الله‌اكبر» است. پس فاطمه(س) در مقام ارتباط مستقیم و بی‌واسطه با این چهار اسم الهی است و قبل از خلقت زمینی، در چنین جایگاهی قرار داشته و حالا هم كه خلق شده، مظهر این چهار اسم است، چون عظمت ذوات مقدس معصومین(ع) در این است كه ارتباط خود را با حقیقت خود محفوظ داشته‌اند و حالا حضرت زهرا ا(س) در عین این كه مخلوق است، مظهر اسماء اعظم الهی است- خود اسماء الهی مخلوق نیستند، بلكه اسماء، مظهر ذات الهی‌اند- و آن اسماء در وجود عینی حضرت صدیق كبری(س) تجلّی كرده است. حال شما حساب كنید فاطمه(س) چه بركتی است بر روی زمین.