... مـاه رمـضـان ، مـاه مـبـاركـى اسـت . بـركات رمضان ، از خودِ آحاد و افراد مسلمانى كه مى خـواهـنـد در ضـیـافـت الهى در این ماه وارد شوند، شروع مى شود؛ از دلها شروع مى شود. اولیـن حـقـیـقـتـى كـه تـحـت تـاءثـیـر بـركـات ایـن مـاه قـرار مـى گـیـرد، دل و جـان مـؤمـنـین و روزه داران و وارد شوندگان به عتبه ى مقدس و مبارك این ماه است . از طرفى روزه ى این ماه ، از طرفى تلاوت قرآن در این ماه و از طرفى اُنس با ادعیه اى كه در این ماه وارد شده است ، انسان را در معرض یك تزكیه و تهذیب و تصفیه ى باطنى قرار مى دهد و ما همه به این تصفیه احتیاج داریم .
عـلاوه بـر ایـن كـه هـر فـرد مـسـلمـانـى احـتـیـاج دارد به این كه در این ماه ذخیره ى تقوا و پـرهـیـزكـارى و تـهـذیـب و تـزكیه را براى خود فراهم كند، ما منسلكین در سلك روحانیت ، بـیـشـتـر از دیـگـران بـه ایـن مـعـنـا احـتـیـاج داریـم . بـه قـول آن عـارف مـعـروف (75) كـه مى گوید: ((آب كه از بركات الهى است ، همه ى پـلیـدیـهـا و نـاپـاكیها را از بین مى برد؛ هر جسمى كه با آب تماس مى گیرد، پاك مى شـود؛ ولى خـود آب تـحت تاءثیر تماس با ناپاكها و ناپاكیها، به تصفیه احتیاج پیدا مـى كـنـد و خـداى مـتـعـال در یـك گـردش طـبـیـعـى ، آب را بـه بـخـار تـبـدیـل مـى كـنـد، بـه آسـمـان مى برد، از بالا مجددا به صورت قطرات باران به زمین برمى گرداند، پلیدیها را از آن جدا مى كند، آن را تصفیه مى كند و باز به صورت ماء طهور در اختیار افراد انسان و سایر موجودات قرار مى دهد.))
گـویـنـده ى ایـن سـخـن حكمت آمیز مى گوید: ((این جان شما، معارف شما، نصایح شما، بـلكـه خود قلب و روح شما، همان ماء طهورى است كه ناپاكیها را از انسانها مى زداید؛ اما خود این ماء طهور بتدریج به تصفیه و تزكیه احتیاج پیدا مى كند و تزكیه و تصفیه ى آن ، جز با یك عروج معنوى ، جز با یك گردش معنوى به سمت علویات ـ كه آن هم با ذكر و دعـا حـاصـل خـواهـد شـد ـ مـمـكـن نـمـى شـود.)) بـا ذكـر، بـا تـوجـه ، بـا تـوسـل ، بـا مـنـاجـات ، بـا نـافـله ، بـا تـضـرع در مـقـابـل خـداونـد، با تفكر در آیات آفاقى و انفسى ، این ماءِ طهور باز همان طهارت خود را به دست مى آورد؛ آماده مى شود تا باز هم با پلیدیها مواجه گردد و آنها را از جسم و جان بشر و عالم بزداید. بنابراین ، ماه رمضان فرصت این عروج معنوى است .
هـمـیـشـه فـرصـت هـسـت . مـاه شـعـبـان و مـاه رجـب نـیـز هـمـیـن طـور اسـت . ایـام دیـگـر سـال هم براى انسانهایى كه اهل ذكر و توجهند، همین طور است . ((اِنَّما تُنْذِرُ مَنْ اِتَّبَعَ الْذِّكـْرَ ))(76)؛ پیروى از ذكر ـ یعنى به یادآوردن و توجه كردن ـ مایه ى نجات جان بشر است . در همه ى ایام سال ، در همه ى شبها، در نیمه شبها، با تلاوت قرآن ، با تـدبـر در قـرآن ، بـا خـوانـدن این دعاهاى پُرمغز و عمیق و این لحن عاشقانه اى كه در این دعاها هست ـ بخصوص ادعیه ى صحیفه ى مباركه ى سجادیه ـ مى شود این تسویه ى باطن را بـه وجـود آورد؛ ولى مـاه رمـضـان یك فرصت استثنایى است ؛ لیالى و ایام این ماه ، هر ساعت و هر دقیقه اش براى انسان ـ بخصوص براى جوانان ـ یك فرصت است .(77)