زنـدگـى انسان ، دائما روى دو جاده ى موازى است . یك جاده آن است كه روندگان روى آن ، دائم بـه سـمـت بـالا مـى رونـد. جـاده ى دیـگـر، آن راهى است كه روندگان آن ، به طرف سـفـل ، بـه طـرف پـایـیـن ، به طرف دره و به طرف جهنم حركت مى كنند. این دو جاده ، در كـنـار هـم و مـوازى بـا یـكـدیـگـرنـد. خـطِ سـیـر ایـن دو جـاده ، كـامـلا مـثـل هـم اسـت . آنـهـایـى كـه بـه طـرف سـقـوط و نـزول و سفل حركت مى كنند، از همان جایى دور مى شوند كه پویندگان آن جاده ى دیگر، به آن جا نـزدیك مى شوند. آنها، از خدا دور مى شوند و به شیطان و دوزخ ، نزدیك مى گردند. آن كسانى كه به طرف علوّ، به طرف بالا، به طرف تعالى ، به سمت نور، به سمت خدا، بـه سمت توحید و نزاهت اخلاقى و طهارت جان حركت مى كنند، از همان جایى دور مى شوند و فاصله مى گیرند كه آن گروه دیگر، به سمت آن سقوط مى كنند.
ایـن دو جـاده ، در طـول مـسـیـر بـا یـكدیگر همسایه اند و حركت از یكى به آن دیگرى ، در كـمـال آسانى است . راه ، راه نزدیكى است . اگر ما كه خداى نكرده در جاده ى دوم حركت مى كـنـیم و از لحاظ اخلاق نفسانى و شخصى به سمت پایین مى رویم ، اراده كنیم كه وارد آن جـاده ى دیگر شویم و به سمت بالا و تعالى حركت كنیم ، در هر آن ، این كار میسور است . ((و انّ راحـل الیـك قـریـب المسافة (73»؛ كسى كه به سمت خدا حركت مى كند، راه او نـزدیك است . اگر بخواهیم وارد راه خدا بشویم ، مسافت بسیار نزدیكى است . اگر یـك قـدم بـرداریـد، از ایـن جـاده اى كه اهل آن ، به سمت سقوط و به سمت پایین مى روند، وارد آن جـاده اى مـى شـویـد كـه اهـل آن ، بـه سـمت سعادت ابدى ، به سمت نور، به سمت جایگاه صدیقین و ملاء اعلى ، شتاب مى كنند.