مـاه رجـب و ماه شعبان و ماه رمضان ، عید بندگان صالح خدا و اولیاءاللّه محسوب مى شود؛ چون وقتِ مناجات و تضرع و توجه به حضرت ربّالارباب است . بشر در هر برهه اى از زمان و در هر شاءنى از شؤون اجتماعى كه باشد، به ارتباط با خداوند و دعا و توجه و تـضـرع نـیـاز دارد. این نیاز، یك نیاز اساسى است . بدون ارتباط با خدا، انسان در درون خـود تـهـى اسـت ؛ بـى مغز و بى معنا و بى محتواست . توجه به خداوند و ارتباط با او، روحى است در كالبد انسان واقعى و حقیقى . هر فرصتى را براى استحكام رابطه ى بین ((عبد)) و ((رب )) باید مغتنم شمرد و فرصت ماه رجب ، از این فرصتهاست .
دعاهایى كه در این ماه وارد شده ، درسهاى تربیت است . دعا را باید شناخت . دعا در عین این كه دلِ انسان را با خدا متصل و جان آدمى را سرشار از صفا و معنویت مى كند، فكر و ذهن او را هـم هـدایـت مـى نـمـایـد. ایـن دعـاهـا درس اسـت . اگـر در مـعـانـى ایـن دعـاها تدبر كنیم ، بـزرگـتـریـن هـدیـه هـاى مـعـنـوى الهـى را در ایـنـهـا خـواهیم یافت . انسان به این درسها كمال احتیاج را دارد.(65)