یـكى از ویژگیها كه بسیار مهم است تا براى خودسازى به آن توجه كنیم و شاید جنبه ى تقدمى هم داشته باشد، اخلاص است . اخلاص عبارت است از كار را خالص انجام دادن ، و ایـن كـه كـارى را مغشوش انجام ندهیم . گاهى هست كه كسى عبادت نمى كند و گاهى عبادت مـى كـنـد؛ امـا مـغـشوش و ناخالص . این هم مثل آن است . خالص بودن عبادت و خالص بودن عـمـل ، ایـن اسـت كـه بـراى خدا باشد. در بین مردم ، متاءسفانه خیلى رایج است كه كارهاى خوب خودشان را بر زبان بیاورند و بگویند. كاءنّه توجه ندارند كه نباید كار نیك را بـه زبـان آورد و گـفـت كـه مـا مـى خـواهـیم این كار را بكنیم ، یا ما این كارها را مى كنیم . البـتـه برخى جاها استثناست . در جاهایى ، بعضى از كارها باید در علن انجام گیرد. در روایـات در باب صدقه ، آمده است كه صدقه ى سرِ این ثواب رادارد و صدقه ى علانیه این ثواب را. یا مثلا عبادات گروهى ، جلوى چشم مردم انجام مى گیرد و باید انجام گیرد، و ایـن از شـعـائر الهـى اسـت ؛ اما بسیارى از عبادات یا اغلب عبادات و آن روابطى كه بین خـود انـسـان و خـداسـت ـ ذكـر، تـوجـه ، دعـا، نافله ، شب زنده دارى ، سحرخیزى ، احسان ، كـارهـاى نـیـك ـ بـایـد بـیـن خـود انـسان و خدا بماند. مبادا انسان به خاطر این كه دیگران بـبـیـنـنـد، كـارى را انـجـام دهـد. كارى كه انسان به خاطر توجه دیگران به خودش انجام بدهد، از نكردن آن كار بدتر است ؛ زیرا نكردن كار، یعنى انسان كارى را انجام نمى دهد. كـارى كـه انـسان براى جلب توجه دیگران نسبت به خودش انجام داده ، كاءنّه انجام نداده اسـت . البـتـه بـدتـر بـودنـش هـم از ایـن جـهـت اسـت كـه عـمـل شـرك آلودى انـجـام داده و ایـن عـمـل شـرك آلود، فـعـل حـرام اسـت و دور كـنـنده است . بنابراین همه مان در هرجا و در هر موقعیتى كه هستیم ، باید خیلى تلاش كنیم كه كار را خالص انجام دهیم . اگر كار براى خدا انجام گیرد و نیت بـراى خـدا خالص باشد، اشكالاتى كه معمولا در كارها مشاهده مى شود، پیش نخواهد آمد.ما وقـتـى مـصـالح واقـعـى را فـداى حرفِ این وآن مى كنیم كه بخواهیم كار را براى این وآن انـجـام دهـیـم . انـسان وقتى كار را براى خدا مى خواهد انجام بدهد، فقط نگاه مى كند ببیند تـكـلیـفش چیست . نگاه نمى كند كه یكى خوشش مى آید، یكى بدش مى آید، پیش چه كسى آبـرو پـیدا مى كند و پیش دیگرى از آبرو مى افتد. امروز در جمهورى اسلامى ، در همه ى شؤون ، كار براى خدا سارى و جارى است . هركس در این كشور و این نظام ، هر كارى كه انجام مى دهد، مى تواند آن را براى خدا انجام دهد و از آن ، اجر و ثواب و بهره ى معنوى را ببرد و پیش خدا، خودش را روسفید كند.(39)