مـاه رمـضـان فـرصـت خـوبـى بـراى خودسازى است . ما همان مادّه ى خام هستیم كه اگرروى خـودمـان كـاركـردیـم و تـوانـسـتـیـم ایـن مـادّه ى خـام رابـه شـكـلهـاى بـرتـر تـبـدیـل كـنـیـم ، آن كـار لازم را در زندگى انجام داده ایم . هدف حیات ، همین است . واى به حـال كـسـانـى كـه روى خـودشـان از لحـاظ عـلم و عـمل كارى نكنند و همان طور كه وارد دنیا شـدنـد، بـه اضـافـه ى پـوسـیـدگـیـهـا و ضـایـعـات و خـرابـیـهـا و فـسـادهـا كـه در طول زندگى براى انسان پیش مى آید، از این دنیا بروند. مؤمن باید به طور دائم روى خـودش كـار كـنـد، به طور دائم . نه این كه خیال كنید به طور دائم زیادى است ، یا نمى شـود؛ نه . هم مى شود، هم زیادى نیست . اگر كسى مراقب خود باشد، مواظب باشد كارهاى ممنوع و كارهایى را كه خلاف است انجام ندهد و راه خدا را با جدیت بپیماید، موفق مى شود. ایـن ، هـمـان خـودسـازى دائمى است و برنامه ى اسلام ، متناسب با همین خودسازى به طور دائم اسـت . این نماز پنجگانه ـ پنج وقت نماز خواندن ـ ذكر گفتن ، ((ایّاك نعبد و ایّاك نـسـتـعـیـن )) را تـكـرار كـردن ، ركـوع كـردن ، بـه خـاك افـتـادن ، خـداى مـتـعال را تسبیح و تحمید و تهلیل كردن ، براى چیست ؟ براى این است كه انسان به طور دائم مـشـغول خودسازى باشد. منتها گرفتاریها زیاد است و همه گرفتاریم . گرفتارى زنـدگـى ، گـرفـتـارى مـعـاش ، گـرفـتـارى امـور شـخـصـى ، گـرفـتـارى اهل و اولاد، و انواع گرفتاریها، مانع مى شود كه ما به خودمان ، آن چنان كه شایسته است ، برسیم . لذا یك ماه رمضان را كه خداى متعال قرار داده است ، فرصت مغتنمى است ؛ این ماه را از دسـت نـدهـیـد. مـقـصـودم ایـن اسـت كـه اگـر نـمـى تـوانـیـم بـه طـور دائم در حال مراقبت و ساخت وساز خودمان باشیم ، اقّلا ماه رمضان را مغتنم بشماریم . شرایط هم در ماه رمضان آماده است .(34)