باید زمینه ى استفاده از رحمت و مغفرت و افاضاتِ معنوى الهى را آماده كرد و آن ، با ترك گـنـاه اسـت . لذا شـما در دعاى كمیل مى بینید كه امیرالمؤمنین (علیه الصّلاة والسّلام ) مى فرماید:
((اَللهـُمَّ اغـْفـِرْ لِىَ اَلْذُّنـُوبَ الَّتـىِ تـَحـْبـِسُ الدُّعـاء (14»؛ یـعنى خدایا! آن گناهانى كه دعاى مرا حبس خواهد كرد، آنها را بیامرز. گناهان ، مانع از اجابت دعا مى شود. در هـمـیـن شـبـهـا و سـحرها، در دعاى شریف ابوحمزه مى خوانید: ((فَرِّقْ بَیْنِی وَ بَیْنَ ذَنْبِیَ الْمَانِعِ لِی مِنْ لُزُومِ طَاعَتِكَ (15»؛ خدایا! میان من و گناهم فاصله بینداز؛ آن گـنـاهى كه مانع از انجام وظایفم مى شود و باعث مى گردد كه نتوانم خودم را به تو نزدیك كنم . اصل قضیه ، مساءله ى ترك گناه است .(16)