اول و دوم از مـبـطـلات روزه ، خـوردن و آشامیدن است ، اگر عمدا انجام بگیرد. حالا اگر آب دهـان جـمـع بـشـود، آیـا فـرو دادن آن اشـكـالى دارد و آشـامـیـدن یـا خـوردن كـه مـبـطل روزه است محسوب مى شود؟ جواب این است كه نه ؛ ولو آب دهان ، به خاطر یادآورى غـذا در دهـان جـمـع شـده بـاشـد. اگـر اخـلاط سـیـنـه یـا غـیـر سـیـنـه ، داخـل آن مـحـوطـه اى كـه بـه آن دهـان گـفـتـه مـى شـود، وارد گـردد، فـرو دادن آن اشـكـال دارد و مـبـطـل روزه اسـت . اگر خرده ها و ذره هاى غذا، در لابلاى دندان مانده باشد، بـعـد ایـنـهـا روى زبـان شـمـا بـیـایـد و عـمـدا فـرو بـدهـیـد، مـبـطـل روزه اسـت و در حـكـم خـوردن مـى بـاشـد. حـتـى اگـر كـسـى مثل خیاط كه نخ خیاطى را داخل دهان كرده و آن را با آب دهان آغشته نموده ، بیرون بیاورد و طـبـق عـادت ، دوبـاره هـمـان را داخـل دهان ببرد، اشكال دارد. البته این درصورتى است كه رطـوبـتـى كـه بـه آن نـخ خـیـاطـى مـتـصـل مـى شـود، رطـوبـت قابل توجهى باشد كه نتوانیم بگوییم در داخل رطوبت دهان ، گم شد و احساس نشد.
غـرض ایـن اسـت كـه در روز مـاه رمـضـان كـه قـرار اسـت شـمـا نـخـوریـد و نیاشامید باید كـمـال دقـت و مـراقـبـت بـشود، تا این نخوردن و نیاشامیدن ، به وجه درست و با دقت انجام بگیرد. در همه ى شؤونِ روزه ، همین دقت لازم است .(4)