یكى از راههاى اثبات اول ماه رؤیت است . البته به شرط این كه جاى ماه را بدانید و وارد باشید؛ یك مقدار آشنایى لازم دارد.
یـكـى از عـلمـاى تـهـران ـ كـه خـداوند رحمتش كند ـ مى گفت : روى پشت بامِ مدرسه بزرگ آخوند در نجف ، روز آخر ماه رمضان طلبه ها استهلال مى كردند. مرد مسنى هم نشسته بود و بـسـاط افـطـارش را پـهن كرده بود؛ ولى او استهلال نمى كرد. طلبه هاى جوان یك طرف ایـسـتاده بودند و به گوشه اى نگاه مى كردند؛ بعد هم ماه را دیدند و به همدیگر نشان دادنـد. وقـتى كه خواستند از پشت بام پایین بروند، از كنار آن مرد مسن عبور كردند. یكى گـفـت كـه ـ مـثلا ـ آشیخ محمد! تو نیامدى استهلال بكنى ؟ گفت : شما ماه را دیدید؟ گفتند: بـله . گـفت : كجا بود؟ گفتند: آن جا. پیرمرد سرى تكان داد و گفت : حالا آن طرف را نگاه كـنید. وقتى كه طلبه ها نگاه كردند، دیدند كه ماه آن جاست ! جالب است كه همه نیم ساعت خودشان را سرگرم كرده بودند، چیزى هم دیده بودند، به همدیگر هم نشان داده بودند و باورشان هم آمده بود كه ماهِ خیلى بلند و خوب و روشن و بى غبارى را دیده اند!
غـرض ؛ یـكـى رؤیـتِ خـود انـسـان است كه ماه را ببیند و یقین كند كه ماه را دیده است . حتى اگـر حـكـم حـاكـم هـم بـرخـلاف ایـن بـود، انـسـان بـایـسـتـى بـه عـلم خـودش عمل كند؛ یعنى همان چیزى كه خودش دیده ، ملاك است .