اسلام آفرینش انسان را هدفدار و حكیمانه مى‌داند و معتقد است آدمى براى نیل به هدفى خاصّ آفریده شده است. این هدف والا رسیدن به كمال نهایى، یعنى قُرب به خدا و برخوردارى از رحمت ابدى اوست. از آن‌رو كه نیل به چنین هدفى بدون برنامه ممكن نیست، بناچار باید راهى فراروى انسان قرار گیرد تا وسیله رسیدن به مقصد باشد. این راه جز عبودیّت خدا و تسلیم محض در برابر اوامر و نواهى او نیست.
از سوى دیگر اسلام دینى جامع است كه هم در جنبه فردى و هم اجتماعىِ زندگى داراى احكام و مقرّرات است، و تأمین سعادت انسان در گرو عمل به قوانین فردى و اجتماعى است.
باید افزود كه عمل به احكام و قوانین الهى نیازمند شناخت صحیح و دقیق آن است و تا زمانى كه این احكام بخوبى شناخته نشود، نمى‌توانیم بدرستى به آنها عمل كنیم؛ همچنان كه شناخت این احكام در غیر ضروریات دین نیازمند پژوهش گسترده و عمیق كارشناسانه و روش تحقیقاتى ویژه‌اى است (كه اصطلاحاً به آن «فقاهت»، و به شخص پژوهنده و دین شناس «فقیه» و به علم در برگیرنده آن، «فقه» مى‌گویند).
( صفحه 103 )