اهل البیت(ع) نور جامعی از اسماء الهی هستند که در هر زمان ذیل نور اسلام، با تعیّنی خاص ظهور می‌کنند، یک روز آن تعیّن حضرت امام حسین(ع)اند و یک روز امام هادی(ع)، انقلاب اسلامی نیز بر همین مبنا و با توجه به ارتباط اشراقیِ حقیقت انقلاب با حضرت امام خمینی، همواره در هر زمانی تعیّن خاصی خواهد داشت و وظیفه‌ی ما است تا آن کسی را که امروز صورت کامل ظهور انقلاب است بشناسیم، لذا اگر در حال حاضر کسی باشد که بالاتر از رهبری«حفظه‌الله‌تعالی» آنچه را انقلاب به آن اشاره دارد، مدّ نظر ما قرار می‌دهد، ما به سراغ او می‌رویم. مگر در آخر «زیارت جامعه کبیره» خطاب به اهل البیت(ع) نمی‌گوئیم ما شفیعانی غیر از شما پیدا نکردیم وگرنه سراغ آن‌ها می‌رفتیم، چون هر چه در اسلام جلو می‌رویم تصور انسانی بالاتر از امام صادق(ع) نمی‌یابیم. دامن آن حضرت را گرفته‌ایم ما تصوری بالاتر از اشارات و صحبت‌های مقام معظم رهبری«حفظه‌الله‌تعالی» نسبت به حقیقت انقلاب نمی‌یابیم، اگر پیدا کنیم حتماً دنبال او می‌رویم. فکر می‌کنم مردم به‌خوبی فهمیده‌اند رهنمودهای رهبری انقلاب نسبت به اشراقی که بر قلب حضرت امام(ره) تجلی کرده، انعکاس کاملی از آن اشراق است و این نشان می‌دهد هنوز تاریخی که حضرت امام شروع کرده در حال ادامه یافتن است که تعیّن آن حقیقت به این خوبی در شخص رهبری ظهور کرده، هنوز تاریخ دیگری ظهور نکرده است.
با ظهور انقلاب اسلامی مشخص شد تاریخ جدیدی جهت نفی استکبار جهانی ظهور کرده است. ما با رحلت حضرت امام دلواپس بودیم که آینده این انقلاب نسبت به اهدافی که نشانه رفته است چه می‌شود و دیدیم که مقام معظم رهبری به‌خوبی قدرت ادامه‌ی آنچه شروع شده است را دارند و در متن چنین انقلابی امیدوار باشید تاریخی شروع شده که در نتیجه‌ی آن، دیگر آمریکا و نظام استکباری همه جای جهان نخواهند بود. هرچند هنوز می‌بینید که جایی نیست که آن‌جا آمریکا نباشد و همگان به نحوی می‌خواهند آمریکایی باشند مگر آن‌که نتوانند. ولی اگر بپذیریم دوران سقوط الوهیت استکبار به سر آمده و بنا است خداوند به تاریخ ما برگردد، افق آینده را با چشم دیگری به نظاره می‌نشینیم. ما در تاریخی قرار داریم که دوران آمریکا در آن گذشته است ولی نه به آن معنا که آمریکا از فردا به بعد نیست بلکه اتفاقی در حال وقوع است که بشر در گرایش به آمریکایی‌شدن در حال تجدید نظر است. در این حال حضرت امام روح الله(ره) در منظرها ظهور می‌کند و رهبری انقلاب چنین افقی را به‌خوبی نشان می‌دهند؛(117) تا آینده‌ای که خداوند برای ما مقدر کرده است تیره و تار نگردد و متوجه باشیم روی به کدام آینده داریم و در زمانی که دعوت‌ها به سوی مکاتب رو به افزایش است ما جهان بشری را به چه چیزی دعوت می‌کنیم که در متن آن انسان‌ها بتوانند در عین حفظِ ارتباط خود با عالم قدس و با عالم معنویت در کنار هم با هم زندگی کنند؟
کسانی از مفاهمه و گفت و گو با سایر اندیشه‌ها در هراس‌اند که دستشان در ارائه‌ی طریقتِ مناسب خالی است و ظرفیت درک حقایق متعالی موجود در سایر مکاتب و اندیشه‌ها را در اندیشه خود ندارند تا احساس قرابت با آن مکاتب و اندیشه‌ها داشته باشند. آیا سلوک ذیل شخصیت اشراقی حضرت امام خمینی(ره) نیز چنین است که راه منازعه با سایر اندیشه‌ها را پیش رو دارد و یا وسعت شخصیت حضرت امام برای هر اندیشه و مکتبی که متذکر حق و حقیقت است جایگاه خاصِ خود را قائل است؟ و این غیر از لیبرالیسم است که هرگونه تعهد قدسی را نفی می‌کند.
نظر به شخصیت اشراقی حضرت امام خمینی(ره) قدرت تفکر را به ما برمی‌گرداند و زبان فهم سایر اندیشه‌ها را و انسان‌ها را در میدان عمل به ما نشان می‌دهد تا از اندیشه‌های صرفاً انتزاعی و بسته عبور کنیم و بقیه انسان‌ها را درک نمائیم و نسبت به آن‌ها احساس مسئولیت کنیم.
ذیل شخصیت انسانی متعیّن، یعنی حضرت امام و با خصوصیاتی که ایشان داشتند می‌توان از ظلمات فردگرایی عبور کرده و به گروه اجتماعی عظیمی به نام ملّت یا اُمت رسید و در آن صورت حضرت امام به منزله‌ی روح معنوی آن اُمت، عامل انسجام جامعه باشد، در تاریخی که انسجام‌های حقیقی در سایر ملت‌ها از هم گسیخته است و در جامعه ما نیز آن‌جایی که حضرت امام مدّ نظرها نمی‌باشد از این خطر در امان نمی‌باشیم و گرفتار گسیختگی فرهنگیِ آزاردهنده‌ای هستیم. از این منظر و برای رهایی از این خطر می‌توان به سلوک ذیل شخصیت حضرت امام خمینی(ره) نزدیک شد و به انسانی رسید که نسبت به حاکمیت تکنولوژی در انفعال به‌سر نمی‌برد تا سرنوشت او را صاحبان قدرت و ثروت در دست گیرند. این آن چیزی است که ما باید دنبال کنیم و از حجاب‌های تاریخی خود عبور نماییم تا بتوانیم در کنار امام خمینی(ره) و در همراهی با انقلاب اسلامی از عالَم منجمد دنیای مادی آزاد شده و در عوالم گوناگون حاضر شویم.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»