مقام ثابت ابدی برای هدایت انسان، مقام قرآن، پیامبر(ص) و اهل‌البیت(ع) می‌باشد، انسان‌ها تا قیام قیامت باید موقعیت خود را با آن‌ها ارزیابی کنند تا بتوانند نسبت خود را با حق تعیین نمایند. قرآن از جهت نظری و ائمه معصومین(ع) از نظر عملی تجسم حق‌اند، و گفتار و اعمالشان، همان گفتار و دستورات خداوند در بین بشر است، به این اعتبار می‌توان گفت: مقام قرآن و پیامبر و ائمه معصومین(ع) مقام ثابتات ازلی و ابدی‌اند که در جای خود مورد بحث قرار گرفته و در همان راستا پیامبر(ص) فرمودند: «اَوّلُ مَا خَلَقَ اللهُ نُوری»؛(41) اولین مخلوقی که خداوند خلق کرد نور من بود. و در روایت دیگری امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: «کُنتُ وَصِیاً و آدمُ بینَ الماء والطین»؛(42) من وصی پیامبر بودم و آدم هنوز بین آب و گل بود. و این حدیث نیز از پیامبر خدا(ص) است که فرمودند: نور پنچ تن دو هزار سال قبل از خلقت آدم و پدیدآمدن اجساد خلق شده است.(43) پس آن‌ها به این معنی ثابتات ازلی و ابدی عالم هستی می‌باشند.
ثابتات ازلی در هر عصر و دوره‌ای متناسب با آن عصر و دوره، ظهوری خاص دارند از اولین پیامبر که حضرت آدم(ع) است تا آخرین پیامبر(ص) و بعد از آن‌که ائمه‌ی معصومین(ع) هستند. حال در عصر غیبت همان طور که در دومین روایتِ ابتدای بحث؛ حضرت صادق(ع) فرمودند علماء وارث علم انبیاء می‌باشند، یعنی روایات پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) را می شناسند و جهت حاکم‌کردن احکام الهی، همانند انبیاء به صحنه می‌آیند، که عرض شد در هر قرنی عالمی که ثابت آن عصر و قرن باشد مسئول چنین کاری است. عالِمی که از همه حیث جامعیت دینی داشته باشد و تمام وجود خود را وقف نمایش حق نماید و به عبارتی شخصیت او جلوه‌ی پر جمال قرآن و اهل البیت(ع) باشد. به این علماء «ثابت عصر» گویند، زیرا هرکدام در هر عصری مسئولیت حفظ دین به عهده‌شان گذاشته شده است.