تربیت
Tarbiat.Org

امام و مقام تعلیم به ملائکه
اصغر طاهرزاده

جلسه‌ی سیزدهم ـ برکات نظر به حجّت الهی در عالم

بسم الله الرّحمن الرّحیم
همین‌طور که مستحضرید بحث در رابطه با مقام نوری اهل البیت(ع) بود. نبی اکرم(ص) جریان معراج خودشان را مطرح کردند و این که خداوند به حضرت فرمود: برای اوصیای تو کرامت خود را واجب نمودم. وجوب کرامت برای اوصیای پیامبر(ص) خبر از آن می‌دهد که ائمه(ع) جایگاه خاصی در عالم دارند. سپس خداوند فرمود: برای شیعیانِ اوصیای پیامبر(ص) ثواب خود را واجب کرده است‌. یعنی خداوند راه ارتباط با عالم معنا را برای شیعیان فراهم کرده است، مثل وقتی‌که می‌گویند این نماز ثواب دارد، یعنی راه ارتباط با عالم معنا از این طریق فراهم است. از آن‌جایی که می‌فرماید: برای اوصیای پیامبر(ص) کرامت خود را واجب کرده، معلوم می‌شود هرکس خواست به مقام کرامت حقیقی برسد سرچشمه‌ی «کرامت»، اهل‌البیت(ع) هستند. کرامت، آن نوع از بزرگواری است که انسان متوجه می‌شود ارزش او از همه‌ی عالم بالاتر است. امام خمینی(رض) شخصیت کریمی بودند، چون در وسعتی فوق عالم زندگی می‌کردند و همه‌ی حرکات و گفتار ایشان نمایاننده‌ی جلوات مقام کریمانه‌ی ایشان بود، صفا، بزرگی، عشق، خدمت به مردم، کم دیدن خود، بزرگ دیدن خدا، این‌ها همه در دل صفت کرامت نهفته است. این قسمت از روایت روشن می‌کند که اگر انسان‌ها به اهل البیت(ع) نزدیک شوند دارای صفت کرامت می‌شوند. این‌که امویان روی امیرالمومنین(ع) حساسند، چون بزرگی و کرامت حضرت موجب کوچکی آن‌ها می‌شد و برای نفی شخصیت امیرالمؤمنین(ع) دست به هر کاری می‌زدند و همین امر بیش از پیش معلوم می‌کرد چه اندازه حقیر و پست هستند.