در ادامه خداوند به رسول مکرمش می‌فرماید: «وَ لِمَنْ خَالَفَكَ خَلَقْتُ نَارِی»(114) برای کسی که مخالف تو است آتشم را خلق کردم. همه‌ی خوبی‌ها مخصوص آخرین پیامبر است و مقابل همه‌ی خوبی‌ها همه بدی‌ها قرار دارد و لذا اصل جهنم برای مخالفان حضرت محمد(ص) خلق شده و در همین راستا علی(ع) می‌فرمایند: «أَحْسَنُ الْحَسَنَاتِ حُبُّنَا وَ أَسْوَءُ السَّیِّئَاتِ بُغْضُنَا»(115) بهترین حسنات دوستی ما و بدترین سیئات دشمنی با ما است. وقتی بدترین گناهان و انحراف‌ها مخالفت با اهل‌البیت(ع) است مسلّم جهنم را بالإصاله برای دشمنان اهل البیت(ع) خلق کرده‌اند و بقیه به اندازه‌ای که با دشمنان آن‌ها همراهی کنند به آتش نزدیک می‌شوند. نهایت خباثت آن است که کسی با نهایت خوبی‌ها دشمنی کند. حضرت صادق(ع) می‌فرمایند: «نَحْنُ أَصْلُ كُلِّ خَیْرٍ وَ مِنْ فُرُوعِنَا كُلُّ بِرٍّ»(116) ما ریشه‌ی هرگونه خیر و خوبى هستیم و همه‌ی نیكی‌ها از شاخههاى ماست. غایت اصلی خلقتِ جهنم برای کسانی است که اصل کل شرّ هستند. پس روی این نکته فکر کنید که چرا خداوند به رسولش می‌فرماید: آتش خود را برای مخالفان تو آفریدم و به تبع آن مخالفان سایر پیامبران اصحاب آتش می‌شوند و هرگز به هیچ پیامبری نمی‌فرماید: آتش را برای مخالفان تو آفریدم. هر چند دشمنان سایر انبیاء نیز در آتش هستند. دشمنی با اهل بیت عصمت و طهارت دشمنی با حق است و اصالتاً آتش مخصوص دشمنان آن‌ها است و آتش به تبع آن، دشمنان سایر انبیاء را نیز در بر می گیرد. لذا به راحتی می‌توان نظر داد محال است دشمنی بدتر از دشمنان امیرالمؤمنین(ع) و دشمنان ذریه‌ی حضرت وجود داشته باشد و در همین رابطه رسول خدا(ص) می‌فرماید:«إِنَّ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ جَعَلَ عَلِیّاً عَلَماً بَیْنَ الْإِیمَانِ وَ النِّفَاقِ فَمَنْ أَحَبَّهُ كَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ أَبْغَضَهُ كَانَ مُنَافِقاً»(117) خداوند جلّ جلاله علی(ع) را نشانه‌ی ایمان و نفاق قرار داد، هرکس مُحبّ او باشد مؤمن است و هرکس دشمن او باشد منافق است. دشمنی با علی(ع) را با نفاق همراه دانست چون نفاق شدیدترین شکل کفر است. این‌که سید الشهداء(ع) سعی می‌کنند در کربلا خود را معرفی کرده و مردم را متوجه کمالات اهل البیت(ع) نمایند، برای این است که طرف بفهمد دارد با چه کسی مقابله می‌کند. با این همه باز حضرت را به شهادت رساندند.
کار حضرت سیدالشهداء(ع) پیام بزرگی در بر دارد و آن این‌که اسلامِ بدون امام کار را تا کجاها می‌برد. حضرت نتیجه‌ی جداشدن از غدیر را نشان می‌دهند تا حقانیت غدیر روشن شود و معلوم گردد چگونه در جدایی از غدیر با چیزی روبه‌رو می‌شویم که ظاهرش اسلام است و باطنش کفر و این بدتر از آن عقیده‌ای است که ظاهر و باطنش کفر است. آری کربلا را عصبیت به‌وجود آورد و نه کفر و خداوند آتش را بالإصاله برای چنین افرادی خلق کرد. در همین رابطه کسانی که آگاهانه با اهل البیت(ع) و فرهنگ امامت مقابله می‌کنند بسیار به آتش نزدیک‌ترند از آن‌هایی که در یک گوشه‌ای از این جهان پهناور و تحت تأثیر تبلیغات دشمنان اسلام با اسلام مخالفت می‌کنند. بسیاری از مخالفان اسلام، اسلام را نمی شناسند و اگر می‌شناختند از آن طرفداری می‌کردند و به آن ایمان می‌آوردند. حجت برای کسانی تمام است که اسلام و امام را می‌شناسند. این‌ها به اندازه‌ای که مخالفت می‌کنند بدتر از سایر بدان عالم هستند. بسیاری از مردم دنیا با ظهور حضرت صاحب الامر(عج) و شنیدن پیام حضرت، به ایشان می‌پیوندند، چون وقتی با حقیقت به معنی واقعی آن روبه‌رو شدند آن را می‌پذیرند.