بسم الله الرّحمن الرّحیم
همان‌طور که مستحضرید نبی اکرم(ص) به حضرت امیرالمؤمنین(ع) متذکر شدند که «مَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ خَلْقاً أَفْضَلَ مِنِّی» خداوند هیچ مخلوقی را برتر از من خلق نکرد. در واقع حضرت می‌خواهند بابی از معارف آسمانی را باز کنند تا بشر متوجه شود ذهن و فکر و قلبش را به کجا سوق دهد. امیرالمؤمنین(ع) خوب می‌فهمند این حرف به چه معنی است و از چه مقامی حکایت می‌کند، با سؤالی که فرمودند نتایج بزرگی را نصیب بشریت کردند. رسول خدا(ص) در جوابِ سؤال امیرالمؤمنین(ع) که پرسیدند: مقام شما افضل است یا ملائکه؟ فرمودند: همه‌ی انبیاء از ملائکه برترند و من از همه‌ی انبیاء برتر می‌باشم و روشن فرمودند ملائکه، خدّام اهل‌البیت(ع) و خدّام محبّین اهل‌البیت(ع) هستند. مبانی معرفتی این موضوع در جلسات گذشته تا حدّی بحث شد.
بعد فرمودند: اگر ما خلق نشده بودیم هیچ چیزی خلق نمی‌شد که عرض شد این سخن به یک اعتبار به مقام واسطه‌ی فیض‌بودن آن ذوات مقدس نظر دارد و به یک اعتبار ناظر است به مقام غایت خلقت بودن آن‌ها. به این معنی که عالم با جلوه‌ی ناب انسان کامل معنای خود را پیدا می‌کند، همان‌طور که باغبان با نظر به میوه‌ا‌ی که به‌دست می‌آید، باغ را احداث می‌کند. پس این‌که می‌فرمایند: اگر ما خلق نشده بودیم عالم خلق نمی‌شد، نظر به معصومین(ع) دارد از آن جهت که غایت خلقت‌اند و همه‌ی عالم برای ظهور کمالات آن‌ها خلق شده تا بستر نمایش انسان‌هایی باشد که آینه‌ی جمال کمالات رب العالمین‌اند. در واقع خداوند با ایجاد مخلوقات می‌خواهد جمال خود را در آینه‌ی مخلوقات به تماشا بنشیند و آن آینه‌ای که به نحو کامل حق را در اسماء الهی به صورت جامع می‌نمایاند، انسان کامل است.
یک وقت خداوند خود را در نزد خود می‌بیند، یک وقت می‌خواهد خود را در آینه‌ی مخلوقاتش ببیند و از جهت دوم است که خلقت واقع می‌شود و در این رابطه انسان‌های کامل غایت خلقت‌اند. گفت:
چو آدم را فرستادیم بیرون
جمال خویش بر صحرا نهادیم
جمال خویش را در آدم به تماشا می‌نشیند و برای تماشای جمال خود آدم را خلق کرده است، چون کمال مطلق به غیر از کمال مطلق به چیز دیگری نظر ندارد و لذا به غیر از خودش به هیچ چیز دیگری نظر نمی‌کند.