رسول خدا(ص) در جواب امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: انبیاء از ملائکه افضل‌اند، و من از همه‌ی انبیاء افضل می‌باشم و بعد از من ای علی! تو و ائمه‌ی بعد از تو از همه افضل‌اید و نه تنها ملائکه خدّام ما هستند بلکه خدّام مُحبین ما می‌باشند و ملائکه‌ی حامل عرش برای کسانی که مؤمن به ولایت ما می‌باشند استغفار می‌کنند. جایگاه این سخنان به لطف الهی تا حدّی تبیین شد و عزیزان متوجه شدند این سخنان غلوّ نیست، یک معرفت بزرگ است. سپس فرمودند نه تنها قضیه از این قرار است، بلکه وجود ما اهل البیت(ع) موجب وجود آدم و حوا و بهشت و جهنم و ارض و سماء شد، که از زوایای مختلف باید در موردش بحث شود. ما تنها از علت موجِده‌اش بحث کردیم و جا دارد به عنوان علت غایی نیز مورد بحث قرار گیرد.
عرض شد از آن جهت که مقام ائمه(ع) صادره‌ی اول است تمام عالم به واسطه‌ی وجود نورانی آن‌ها محقق می‌شود. ولی از جهت آن که غایت خلقت، ظهور اسماء الهی به صورت کامل و جامع است، ائمه(ع) به عنوان آینه‌ی تمام‌نمای اسماء الهی، غایت خلقت همه‌ی هستی می‌باشند. مثل این‌که باغبان باغ را برای ظهور میوه پدید می‌آورد. در همین رابطه جهت عالم به سوی ظهور نهایی‌ترین شکلِ بروز انوار الهی یعنی ظهور ائمه(ع) می‌باشد و از این جهت که ائمه(ع) غایت خلقت‌اند، منشأ همه‌ی موجودات‌اند و حدیث مشهور «كُنْتُ كَنْزَاً مَخْفِیّاً فَخَلَقْتُ الْخَلْقَ لا عرَف»(55) متوجه این بُعد از خلقت است.