1. انفال (8)، آیه 62.
2. نهج‌البلاغه، خطبه سوّم.
3. نهج‌البلاغه، خطبه 27.
4. یوسف؛ 67: حاكمیت فقط از آن خداست.
5. شورى: 38؛ مؤمنان كارشان را با مشورت یكدیگر انجام مى‌دهند.
6. احزاب: 36؛ هیچ مرد وزن با ایمانى حق ندارد هنگامى كه خدا و پیامبرش امرى را لازم بدانند، با آن مخالفت نماید.
7. نهج‌البلاغه، خطبه 173.
8. نساء، 60، «مى‌خواهند طاغوت را در اختلافات خود حاكم قرار دهند در حالى كه مأمور شده‌اند به طاغوت كفر ورزند.»
9.اصول كافى، ج 1، ص 67.
10- صحیفه نور، ج 15 ص 76.
11. حكومت اسلامى، ص 56 ـ 57.
12. نساء (4): 60.
13. اصول كافى، ج1، ص 67.
14. كمال الدین، ج2، ص 483.
15. آل عمران (3)، 159.
16. نحل (16): 43؛ اگر نمى‌دانید از آگاهان بپرسید.
17. بحار، ج78، ص249، روایت 108، باب 23.
18. صحیفه نور، ج 11، ص 122، مصاحبه پروفسور «الگار» با امام خمینى(رحمه الله).
19. «انّما ولیّكم اللّه و رسوله و الّذین آمنوا الّذین یقیمون الصّلاة و یؤتون الزَّكوة و هم راكعون؛ (مائده:55) سرپرست و ولىّ شما تنها خداست و رسول او و آنها كه ایمان آورده‌اند؛ همانها كه نماز را برپا مى‌دارند و در حال ركوع زكات مى‌دهند.» به شهادت همه مفسّران مقصود از مؤمنان، حضرت على(علیه السلام) است.
20. این مطلب در آیه مباهله (آل‌عمران، 61) بیان شده است.
21. مائده: 3.
22- كافى، جلد 2 ص 125، روایت 5.
23- قرآن كریم سوره احزاب آیه 56.
24- بحار الانوار، علامه مجلسى، ج 26، باب 100، روایت 25.