شرط اول كه عبارت بود از این كه قانونگذار باید بیشترین علم و آگاهى را به مصالح انسانها داشته باشد، به نحو اكمل در خدا موجود است؛ چون او بیش از هر كسى مصالح بندگانش را مى‌داند.
براى روشن شدن این مطلب، باید توجه كرد به این كه انسان موجودى واحد، و در عین حال داراى ابعاد گوناگون، به هم پیوسته و درهم تنیده است. انسان ده موجود نیست
( صفحه 130)
و ده روح ندارد، یك روح الهى دارد كه داراى ابعاد گوناگون و شؤون مختلف است، اما همه به هم مربوط‌اند. از این‌رو اگر نقصى در یك بُعد پیدا شود، به نوبه خود، در سایر ابعاد تأثیر مى‌گذارد. از سوى دیگر خدایى كه انسان را آفریده، از آفرینش او هدفى داشته و آن هدف این است كه انسان در سایه زندگى اجتماعى به كمالات انسانى برسد و همه ابعاد وجودى‌اش كه در خدمت بعد روحى و معنوى است، در جهت تكامل پیش بروند و در نهایت انسان به سرحدّ كمال مطلوب برسد.
بنابراین لازم است قوانین زندگى انسان طورى تنظیم شوند كه همه ابعاد زندگى وى ـ به خصوص بعد روحى و معنوى او ـ را تأمین نمایند و تنها به بهداشت جسمانى و بهبود وضع اقتصادى و سیاسى وى اكتفا نكنند، و نباید اینها را جدا از سایر ابعاد در نظر بگیرند، بلكه ارتباط همه ابعاد را با هم در یك نظام منسجم و هماهنگ برقرار كنند و چنین اطلاع جامعى را، براى برقرار كردن ارتباط بین این ابعاد و جهت دادن آنها به سوى كمال نهایى، كسى جز خداى آفریننده ندارد. از این روست كه قانون را خدا باید وضع كند.