کسی‌كه با ظلمات آخرالزمان سرِ جنگ ندارد، هرگز زمینه‌ای برای فتوح آخرالزمان فراهم نمی‌کند. او عملاً همراه دشمن به جنگ اسلام و مسلمین آمده و این آن خطری است كه بعضی اندیشمندان دینی ممکن است به آن دامن بزنند و با فرو نشاندن روح ستیز با ظلمت آخرالزمانی از دین غیر سیاسی سخن بگویند و عامل دوری از فرج حضرت حجّت(عج) گردند. آنچه موجب شروع ظهور فرج می‌گردد تعهد عملی در اثبات دیانت است و تعهد عملی بدون تعهد سیاسی بروز پیدا نمی‌كند. چون باید بتوانیم حقانیت دین اسلام را اثبات كنیم و اثبات حق حتماً با نفی باطل همراه است.
روشنفکران سیاسی با طرح «پلورالیسم دینی» خواستند چنین القاء کنند که همه‌ی ادیانِ موجود حق‌اند، تا جایی برای فرهنگ انتظار - که در صدد عبور از فرهنگ مدرنیته است- باقی نماند. اگر از آن‌هایی كه پلورالیسم دینی را مطرح می‌کنند بپرسید شما به كدام‌یک از ادیانِ موجود معتقدید در حالی‌که هیچ‌کدام از ادیان، دینِ غیر خود را حق نمی‌دانند، جوابی برای گفتن ندارند مگر این که بگویند ما برای ادیان تکلیف تعیین می کنیم و نه ادیان برای ما. این‌ها عملاً در تلاش‌اند تا خودشان جای خدا و پیغمبر بنشینند و به مردم القاء کنند به چیزی بالاتر از لیبرال دموکراسیِ موجود دل نبندید. پس در پشت تئوری پلورالیسمِ دینی جریان مقابله با فرهنگ انتظار و نفی روحیه‌ی انقلابی نهفته است و تن‌دادن به وضع موجود جهان. این در حالی است که اگر انسان‌ها نگران حضور ظلمات موجود در جهان نباشند، نه‌تنها فرجی نصیب‌شان نمی‌شود، بلكه ظلمات موجود همه‌ی زندگی را از آن‌ها می‌رباید.