﴿السَّلامُ عَلَیْكَ أَیُّهَا الْإِمَامُ الْمَأْمُونُ﴾
سلام بر تو ای امام امانت دار و امین!
مسلّم خداوند امانت‌های خاصی دارد كه هركس ظرفیت پذیرش آن را ندارد و تو امانت‌های خاص خداوند را در نزد خود داری.
در هر فرازی از این زیارت، قلب ما را جهت می‌دهند كه به كجا نظر كند و با چه معارفی به‌سر برد، در این فراز نظر ما را به اماناتی می‌اندازند كه در نزد آن حضرت هست و باید آماده شد تا ما را از داشتن آن‌ها برخوردار كنند تا بتوانیم با اسماء خاص الهی، حضرت «الله» را عبادت كنیم، توجه و تمركز و دلدادگی به انسان كامل، شرط برخوردار شدن از نور اسماء الهی است كه در نزد ما به صورت بالقوه به امانت گذارده‌اند، و در این رابطه امام(ع) جان جهان و حامل همة اسراری است كه خداوند باید با بندگانش در میان بگذارد و در همین رابطه كه خداوند به عنوان جامع جمیع اسماء حُسنی، مقصد اصلی جان انسان‌ها است، امام زمان(ع) نیز مقصد اصلی جان‌ها می‌شود، چون قلب مبارك او محلّ تجلیات تامّه اسماء الهی است و هماهنگی با رضا و خشم قلب مقدس او، راه نزدیكی به آن امانات الهی است كه همان اسماء الهی باشد، اسمائی كه آینة نظر بر حق‌اند، نظر بر حق كه جانِ جانِ همه است. پس سلام بر امامی كه وجود مقدسش حامل و امانت‌دار آینه‌های نمایش حق است. سلام بر امانت‌دار و امین اسماء الهی، امید را بر می‌انگیزاند تا ما از آن امانات محروم نگردیم.