﴿السَّلامُ عَلَیْكَ حِینَ تَقْرَأُ وَ تُبَیِّنُ﴾
سلام بر تو آنگاه كه در حال قرائت نماز و نمایاندن مافی‌الضمیر خود هستی!
نمازگزار در قرائت اذكار نماز، اعتقادات توحیدی خود را اظهار میكند و در راستای توجه به مقام توحیدی حضرت حق، تقاضاهای خود را در میان می‌گذارد.
در قرائت اذكار نماز دو چیز مطرح است: یكی محتوای توحیدی كه در سراسر آن كلمات وجود دارد و دیگری حضور قلب در اظهار آن عقاید و اعلان آن تقاضاها.
واقعی‌ترین كلمات در هستی كه از هر وَهم و حدسی پاك است، كلمات نماز است، كلماتی كه در عمق واقعیت جای دارد و نمازگزار با گفتن آن‌ها به باطن هستی سیر میكند، آنگاه كه قلب در صحنه باشد و به وسعت آن كلمات آشنایی داشته باشد؛ و لذا نمازگزار با قرائت نماز در مركز هستی جای می‌گیرد و از آن جایگاه، حقایق را می‌بیند و می‌نمایاند، و این حالت؛ آرزوی هر انسانی است كه به دنبال حقیقت است و جز در انسان كامل یعنی حضرت صاحبالامر(ع) محقق نیست و آن كس كه قاعده «صاحب و تابع» را می‌شناسد و می‌داند برای هر حقیقتی، صاحبی هست و تابعی، مثل آب و رطوبت اشیاء كه همة رطوبت‌هایی كه به اشیاء می‌رسد، مربوط به صاحب رطوبت است كه آن عین رطوبت و تری است، آری؛ هركس قاعده «صاحب و تابع» را می‌شناسد، می‌داند صاحب قرائت اذكارِ نماز و اظهار و تبیین آن‌ها، حقیقت انسانیت، یعنی حضرت صاحبالامر(ع) هستند و صورت آرمانی این احوالات را در او می‌بیند و با سلام به آن حضرت در رابطه با این احوالات، قلب خود را متوجه وجه آرمانی قرائتِ اذكار نماز نموده است تا با جوابی كه از آن حضرت(ع) مناسب این حالت، می‌شنود، ان‌شاء‌الله از حالت امام(ع) در قرائت نماز، به عنوان تابع آن صاحب، بی‌بهره نباشد. رزقنی‌الله و ایّاكم