با هم زیارت امام زمان(عج)را كه هنگام تشرف به سرداب امامزمان(ع) میخوانند و مشهور به «آلیس» است، بخوانیم و به كمك این كلمات با قلب خود به مقام آن حضرت(ع) نگاه كنیم. این زیارت با افقهای بسیار دقیقی به حقیقت وجود مقدس حضرت مینگرد، لذا باید از طریق اینگونه زیارات، به واقع آن مقام را زیارت كرد و به ملاقات آن حضرت نشست كه خیلی قیمتی است. ما در كمترین حدّ هم امام زمانشناس نیستیم، چرا كه حقیقت زیارت از ما گرفته شده و فقط الفاظش برای ما مانده است، همانطور كه چون اسلام را نمیشناسیم، اسلام از ما گرفته شده است.
از امامزمان(ع) میپرسند: چگونه شما را زیارت كنیم؟ خود امامزمان(ع) میفرمایند: «وقتی خواستید توجه كنید بهوسیله ما به سوی خداوند - یعنی مقصد خدا است- پس این دعا را بخوانید». آنوقت با توجه به این نكته باز وَهّابیها ما را متهم میكنند كه شما امام را میپرستید. ببینید امام(ع) چگونه با ما صحبت میكنند و چگونه ما را به سوی خدا میخوانند، میفرمایند: «وقتی خواستید توجه كنید به وسیلة ما به سوی خدا»، همانطور كه خدا فرمود: «سَلامٌ عَلَی آلِ یس»(9) شما هم همان را بگویید. و سپس زیارت خودشان را با این مضامین به ما آموختند.
﴿السَّلامُ عَلَیْكَ یَا دَاعِیَ اللَّهِ وَ رَبَّانِیَّ آیَاتِهِ﴾
سلام بر تو ای كسی كه به خدا دعوت میكنی و پرورش یافته آیات الهی هستی!
حالا ببینیم شیعه، امام خود را چگونه میشناسد، آیا این شناخت، یك شناخت واقعی و منطقی است یا احساسی و خیالاتی؟!
میگوییم: سلام بر تو كه ما را به خدا دعوت میكنی و پرورش یافته آیات خدا هستی.
﴿السَّلامُ عَلَیْكَ یَا بَابَ اللَّهِ وَ دَیَّانَ دِینِهِ﴾
سلام بر تو ای امامی كه دریچه ارتباط با خدایی، و دینشناس واقعیِ دین خدا هستی!
همین حالا امامِ حیّ و زندهای كه بشود با او اینگونه حرف زد، رو در روی ما است و اعتقادمان را در محضر آن حضرت جمعبندی میكنیم تا در عین سرزنده نگهداشتن این اعتقاد بزرگ، بتوانیم از بركات توجه به چنین حقیقت بزرگی، بهرهمند شویم. شیعه با دقت بسیار متوجه این گوهر متعالی شده است و مواظب است این شعور در او فرو ننشیند. ابتدا باید با اندیشه و تدبّر به چنین معرفتی دست یافت و سپس از بركات آن استفاده كرد و درواقع ما از طریق این زیارات داریم میگوییم:
دیر آمدی ای نگار سر مست
زودت ندهیم دامن از دست