هر کس از افراد جامعه مقدارى سرمایه دارد ـ کم، متوسط یا زیاد ـ که در بسیارى از اوقات اینها راکد و بى مصرف است، حتّى کسانى که اهل تجارتند مجبورند مقدارى از سرمایه خود را براى ضرورت ها و نیازهاى پیش بینى نشده و غیرمنتظره نزد خود راکد نگهدارند، خلاصه این سرمایه هاى راکد که در دست افراد، پراکنده است، به طور مجموع میلیاردها و میلیاردهاست که راکد و معطل و بى فایده است.
امّا وقتى این سرمایه هاى متفرق و پراکنده و راکد و سرگردان ـ هر چند کم باشد ـ در مرکزى جمع آورى شود تبدیل به سرمایه عظیمى مى شود که اگر از آن بهره بردارى سالم شود، خدمات بسیار بزرگ و ایده آلى را با آن مى توان انجام داد.
بنابراین تجمیع اموال و سرمایه هاى راکد و تبدیل آنها به ثروت کلان سودآور، یکى از خدمات بزرگ یک بانک سالم است.
اگر در این مسأله دقّت بیشترى کنیم به نکات تازه اى مى رسیم که در واقع مالک اصلى اموال و ثروت هاى مردم بانک ها هستند، چون مردم به طور دائم با چک ها معامله مى کنند و پول نقد همه آنها در دست بانک ها مى ماند و بانک مى تواند با آن سرمایه گذارى کند.
معمولا بانک ها مى دانند چه مقدار از پول هاى مردم را باید نگهدارند و چه مقدار از آن را مى توانند سرمایه گذارى کنند; مثلا 20 درصد آن را نگه مى دارند و 80 درصد آن را سرمایه گذارى مى کنند و اگر برنامه ریزى شود که بانک ها از این پول ها و سرمایه ها فقط به نفع خودشان استفاده نکنند، بلکه این سرمایه هاى عظیم و کلان را در مسیر منافع مردم بکار گیرند، این کار خدمت بسیار بزرگى به تأمین منافع توده هاى مردم خواهد بود.