رسول خدا(ص) فرمودند: «اِنَّ اللّهَ جَمیلٌ یحِبُّ الْجَمال»؛(192) خداوند جمیل است و جمال و زیبایی را دوست دارد. اولاً رسول خدا(ص) در این فرمایش خبردادند که خداوند زیبا است و طبیعی است هرکسی زیبایی را دوست دارد، پس حتماً همه خدا را دوست دارند. ثانیاً: فرمود، خداوند زیبایی را دوست دارد، پس هر کس به اندازه‌ای که به خدا نزدیک شود زیبا می‌شود و مورد محبّت الهی قرار می‌گیرد و رابطه‌ی محبّت بین عبد و ربّ محقق می‌شود. ثالثاً: می‌فرماید اگر خود را برای پروردگارت زیبا کنی تو را دوست خواهد داشت و تو نمی‌توانی خود را برای پروردگارت زیبا کنی مگر این‌که از رسول خدا(ص) پیروی نمایی که پیروی از ایشان عامل آرایش و زینت ما است که فرمود: «قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْكُمُ اللّهُ...»؛(193) بگو ای پیامبر اگر می‌خواهید خدا را دوست داشته باشید خود را به آرایش منِ پیامبر بیارائید، خود را به صفاتی بیارایید که اقتضای بندگی خداوند است و موضوع محبّت به اهل البیت(ع) در همین راستا قرار دارد. زیرا خداوند در هر محلی جمال خاصی دارد و با توصیه به ما در رابطه با مودّت فی‌القربی، خبر داد آن جمالی که ما را به خدا متصل می‌کند و موجب نظاره‌ی وجه جمیل او می‌شود، محبّت به اهل البیت(ع) است. و چون جمال را دوست دارد، و به عالم نمی‌نگرد مگر پس از آن که آن را زیبا کرد پس اولین نگاه او به اهل البیت(ع) است و هرکس را به اندازه‌ای که از محبّت آن‌ها بهره دارد مورد توجه قرار می‌دهد و لذا رسول خدا(ص) فرمودند: «اَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلی حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُورَاً لَهُ»؛(194) بدانید هر کس بر حبّ آل محمّد بمیرد، مورد مغفرت الهی است و خداوند به جای نظر به گناهان او، به محبّت او به آل محمد(ص) می‌نگرد و با نظر حبّی بر او می‌نگرد. همان نکته که در متون اهل سنت از رسول خدا(ص) نقل شده که: «دوستى علىّ‌بن ابى‌طالب(ع) حسنهاى است كه گناه به‌واسطه‌ی آن دوستى، ضررى نمی‌رساند.(195)
در آخر به خودم و شما توصیه می‌کنم:
عشق را صد ناز و استكبار هست
عشق با صد ناز مىآید به دست
عشق چون وافى است وافى مىخرد
در حریف بىوفا مىننگرد
آن كه ارزد صید را عشق است و بس
لیك او كى گنجد اندر دام كس
تو مگر آیى و صید او شوى
دام بگذارى به دام او روى
عشق مىگوید به گوشم پست پست
صید بودن خوشتر از صیادى است
گول من كن خویش را و غره شو
آفتابى را رها كن ذره شو
بر درم ساكن شو و بىخانه باش
دعوى شمعى مكن پروانه باش
تا ببینى چاشنى زندگى
سلطنت بینى نهان در بندگى
پروردگارا! به لطف و کرامتت راه‌های محبّت ورزیدن به خودت را برای ما گشوده بدار تا توانسته باشیم از طریق محبّت به ذوات مقدس اهل‌البیت(ع) به عالی‌ترین درجه‌ی قرب دست یابیم. یا الرّحم‌الرّاحمین.
به طور مختصر می‌توان موضوعات مطرح‌شده در این جلسه را به صورت زیر جمع‌بندی کرد:
1- تنها از طریق ارتباط با پاکان و مطهرون است که جان انسان به تعادل می‌رسد و می‌تواند به سوی هدف واقعی خود حرکت کند.
2- دینی موجب شکوفایی جان است که موضوع محبّت را محور اصلی خود قرار دهد و محبّت‌ورزیدنِ فطری انسان را مدیریت نماید.
3- با توجه به دستورات دین، راه پدیدارشدن محبّت اهل‌البیت(ع) مشخص می‌شود و رعایت آن دستورات موجب ظهور آن محبّت می‌گردد.
4- از معنی «وَجه‌الله»بودنِ اهل‌البیت(ع) سخن به میان آمد و این‌که چگونه نظرِ محبّت‌آمیز به وجه‌الله ما را به سوی محبّت به الله می‌رساند.
5- جامعه‌ی ایدهآل اسلامی، جامعه‌ای است که محبّتِ بین رَبّ و عبد، به فعلیت برسد و حقیقت «یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ»(196) در تمام مناسبات زندگی ظهور یابد.
6- اهل‌البیت(ع) هدیه‌ی خدا هستند تا بشریت راه محبّت به خدا را گم نکند.
7- مقصدِ عقل توجه به کلیات عالم و مقصد قلب جهت ارتباط با اسماء الهی است و با توجه به مقصد قلب، جایگاه اهل‌البیت(ع) در هستی بهتر روشن می‌شود.
8- همچنان‌که با به‌کارگیری عقل در حیله‌گری، عقل ضایع می‌شود، اگر قلب در مسیر محبّت به مطهرونِ عالَم قرار نگیرد به همان شکلی که عقل ضایع می‌گردد، قلب نیز ضایع می‌شود و در آن صورت خیال انسان به جای آن‌که محل تجلّی مَه‌رویانِ بستان خدا باشد و از رذائل اخلاقی به‌در آید، محل وسوسه‌های شیطانی می‌گردد.
9- یکی از مشکلات امروزین مؤمنین این است که فکر می‌کنند می‌توان بدون رسیدن به محبّت اهل‌البیت(ع)، دینداری را به صورتی مطلوب انجام داد و لذا محبّت به آن ذوات مقدس را امری فرعی و حتی احساساتی قلمداد می‌کنند.
10- وقتی جهت‌گیری انسان در عبادات به سوی انسان کامل و امام معصوم نباشد، با هزارسال عبادت باز از مسیر جهنم جدا نشده است و به تعبیر رسول خدا(ص)، از صورت بر آتش فرو می‌افتد.
11- وقتی انسان دل را درست راه ببرد و از اغراض باطل پاکش گرداند، مسیر آن حتماً به سوی محبّت به امام معصوم(ع) خواهد بود، حتی اگر به حکم خدا توسط آن امام معصوم تنبیه شود.
12- اگر دل بر اساس فطرت خداخواهی‌اش، درست راه برده شود، در نهایت به‌جز به محبّت امام معصوم، به هیچ چیز دیگر راضی نمی‌شود و لذا حضرت رضا(ع) شرط رسیدن به «لا إله إلاّ الله» را توجه به اهل‌البیت(ع) دانستند.
13- اگر برای ادامه‌ی دینداری در راستای جواب‌گویی به دل، برنامه‌ها را در جهت نظر به مظاهر اسماء الهی تدوین نکنیم و از مرز استدلال‌های عقلی جلوتر نیاییم، نمی‌توانیم در آینده‌ی کشور جوانان دینداری در صحنه‌ی نظام اسلامی داشته باشیم.
14- وقتی مودّت و محبّت به اهل‌البیت(ع) در آن حدّی که آن‌ها به عنوان انسان‌های کامل، قطب جان انسان شدند به صحنه آمد، موضوع تبعیت از آن‌ها حدّاقلِ جواب‌گویی به محبّتی است که انسان نسبت به امام خود پیدا می‌کند.
15- با توجه به این‌که حکم خدا آن است که جز او عبادت نشود، پس توصیه به محبّت اهل‌البیت(ع) بستری برای عبادت الهی خواهد بود.
16- از آن‌جایی که خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد، هرکس به اندازه‌ای که به خدا نزدیک می‌شود، زیبا خواهد بود و به همان اندازه مورد محبّت خداوند قرار می‌گیرد.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»