در واقع می‌توان گفت محبّت به ائمه‌ی معصومین(ع) در قلب هر مؤمنی ریشه دارد و «آشنایی نه غریب است که جان‌سوز من است» این را در رابطه با حضرت سیدالشهداء(ع) بارها احساس کرده‌اید که واقعاً «إنَّ لِلحُسین مَحبّهٌ مَكْنُونَهٌ فی قُلوبِ الْمُوْمِنین»؛(131) که در عمق جانتان یک محبّت بنیادین نسبت به امام حسین(ع) دارید، وقتی وارد مرحله‌ی محبّت اهل البیت(ع) شدید متوجه می‌شوید این محبّت بنیادین به همه‌ی آن ذوات مقدس تعلق دارد. ابتدا محبّت به امام حسین(ع) ملموس‌تر است ولی کمی که مطلب را به روش صحیح دنبال کنیم و حقِ دل را وانگذاریم احساس می‌کنیم موضوعِ محبّت به این خاندان سرّی است از اسرار الهی که در هر دلی نهاده شده است. آری هرچه از امام حسین(ع) جلوتر می‌روید موضوعِ آن محبّت، سرّی‌تر و درونی‌‌تر می‌شود، از حضرت رضا(ع) که می‌گذری و به امام جواد و هادی و عسکری(ع) که می‌رسی دیگر مسئله سِرُالسِّر است. انسان باید خیلی قلبی شده باشد تا بتواند با نور آن‌ها رابطه برقرار کند تا جایی که ارتباط با غیبت کبرای حضرت صاحب‌الامر(عج) دیگر از سرُالسّر هم بالاتر می‌رود، دیگر هیچ سهمی از حسّ جهت ارتباط با ذات مقدس امام زمان(عج) در صحنه نمی‌ماند، در این مرحله است که انسان متوجه می‌شود عجب! از اول هم این ذوات مقدس غایب بودند، یک ظهور مختصری در حرکات و گفتار خود داشتند تا ما را متوجه حقیقت غیبی خود کنند و به سوی آن بکشانند. پس حضرت امام زمان(عج) سرّ اهل البیت را آشکار نموده و فهماندند که این‌ها همیشه در غیب بوده و هستند، ظهور زمینی آن‌ها، اشاره بود به وجود غیبی آن عزیزان(ع) که توجه به آن حقیقت غیبی از اول در جان ما نهاده شده بود و از طریق محبّت به آن‌ها متوجه وجود باطنی آن‌ها در قلب خود خواهیم شد.
به اندازه‌ای که توانسته باشیم به باطن اصیل خود رجوع کنیم متوجه حبّ علی(ع) و سایر ذوات مقدس معصومین(ع) می‌شویم. گفت:
این صدا در کوه دل‌ها بانک کیست
گه پُر است زین بانک این‌کُه گه‌تهی‌است
این صدای امام ما است که با او آشنائیم و لذا به اندازه‌ی دوری از حقیقت خودمان به ضعف محبّت به این خاندان گرفتار می‌شویم. این را می‌توانید امتحان کنید؛ گاهی که با خودمان خوب برخورد نکنیم و در تزکیه‌ی خود از رذائل کوشا نباشیم، به همان اندازه نه تنها نسبت به ائمه معصومین(ع) احساس محبّتمان کم می‌شود، حتی احساس بیگانگی با آن‌ها به ما دست می‌دهد، دیگر احساس نمی‌کنیم امام معصوم؛ جانِ جانِ ما است و برعکس، هرچه در اصلاح خود بیشتر تلاش کنیم و مواظب باشیم آلوده نشویم، احساس می‌کنیم قلب‌مان بیشتر متوجه امام‌مان(عج) است. هر چقدر آلودگی‌های خود را کم کنیم، بدون اختیار به امام زمانمان نزدیک‌تر می‌شویم.