محبّت واقعی اهل البیت(ع) در این دنیا سراغ احدی نمی‌آید، اصل این محبّت در عالم قیامت ظاهر می‌شود، وقتی پرده عقب رفت آدم می‌بیند عجب من سال‌ها به دنبال ذره‌ای از این محبّت به ذُرّیه‌‌ی پاک پیامبر(ص) بودم و حالا به دریایی از محبّت رسیدم. عمده آن است که بتوانیم آن خانواده را بشناسیم و محبّت خود را به طرف آن‌ها سوق دهیم.
در آن دنیا با برطرف‌شدن موانعِ محبّت ندا سر می‌دهی: ای مظاهر عبودیتِ خدا! من سال‌ها به دنبال این بودم که به سایه‌ی محبّت وجود مقدس شما متصل شوم ولی نان و آب و حواشی زندگی مانع می‌شد حالا که از آن‌ها فارغ شدم می‌بینم آن محبّتی که در دنیا به شما داشتم چقدر خوب نتیجه داد. از حضرت صادق(ع) هست که به یکی از یارانشان به نام عُقْبَه می فرمایند: خداوند درقیامت از بندگان اعمالشان را نمی‌پذیرد مگر بر آن مبنایی که شما شیعیان بر آن مبنا هستید، شما در حین احتضار واقعیت حرف‌های ما را می‌بینید و چشمتان روشن می‌شود. پس از آن‌که جناب عُقْبه سؤال می‌کند و اصرار می‌‌نماید چه چیزی را می‌بینیم می‌فرمایند: آن دو را می‌بینید. می‌پرسد آن دو کیستند؟ می‌فرمایند: رسول خدا(ص) و علی(ع). سپس حضرت ادامه می‌دهند که «یا عُقْبَه لَنْ تَمُوتَ نَفْسٌ مُؤْمِنَةٌ اَبَدَاً حَتَّی تَراهُما» هیچ انسان مؤمنی نیست که بمیرد و آن دو را نبیند. آن دو بر آن مؤمن که رحلت کرده وارد می‌شوند، پس رسول خدا(ص) بالای سرش می‌نشیند و علی(ع) نزدیک پایش، پس رسول خدا(ص) به او می‌گوید: ای ولی خدا! بشارت باد ترا! من رسول خدا هستم» من از آنچه در دنیا رها کردی برای تو بهترم. سپس رسول خدا(ص) بلند می‌شوند و علی(ع) بر بالای سر او قرار می‌گیرند و به او می‌فرمایند: ای ولی خدا! بشارت باد ترا، من علی‌بن‌ابی‌طالب هستم که تو او را دوست داشتی، آیا مایلی نفعی به تو برسانم.(49)
این‌که گفته‌اند هیچ لذّتی برای مؤمن به اندازه‌ی مرگ نیست، در همین رابطه است که انسان با پیامبر(ص) و علی(ع) روبه‌رو می‌شود. لذّتی که در کنار ضریح آن‌ها با نازله‌ای از آن روبرو می‌شوید.
البته این برکات به شرطی است که در دنیا راه آن‌ها را در قلبمان به سوی آن عزیزان باز کرده باشیم. این که شنیده‌اید شفاعت ائمه‌ی معصومین(ع) در آن دنیا غوغا می‌کند به جهت آن است که در این دنیا جهت جان خود را به سوی آن‌ها قرار داده‌ایم و نقطه نهایی کمال خود را آن‌ها می‌دانیم، إن‌شاءالله در آن دنیا این جهت‌گیری محقق می‌شود.
این‌که عرض می‌کنم آثار محبّت به ذوات مقدسه‌ی اهل البیت(ع) فردا معلوم می‌شود، یک وعده‌ی ساده نیست یک قاعده‌ی اساسی در کار است، باید تلاش کرد به رکوع و سجود امام زمانمان( که رکوع و سجود محض است وصل شویم. در دعای ندبه می‌گوئید: «وَ اجْعَلْ صَلاتَنا بِه مَقْبُولَه» یعنی خدایا نماز ما را با وصل به نماز امام زمانمان قبول فرما، چون آن نماز قبول است و اتصال به نماز آن حضرت، با محبّت به این خاندان ممکن است و برای رسیدن به چنین نتایجی خداوند به ما می‌فرماید: جهت محبّت خود را به سوی این خانواده ـ که عبد محض هستند ـ بگردانید. کسانی که (به تعبیر زیارت جامعه کبیره) خودشان «اَلتّامّینَ فِی مَحَبَّةِ اللّه» هستند و تمام و کمال در محبّت پروردگار خود مستغرق‌اند.