در جلسهی قبل عرض شد خداوند در قرآن به پیامبر(ص) میفرمایند بگو: «...فَمَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلاَّ عَلَى اللّهِ...»؛(43) من هیچ اجری از شما نمیخواهم، همانا اجر من بر خدا است. پس معلوم است این اجری که در سورهی شوری در رابطه با «مَوَدَّة فِی الْقُرْبی» مطرح میفرماید، برای رسول خدا(ص) نیست، بلکه همانطور که قرآن میفرماید برای ماست. و در همین راستا به پیامبر(ص) فرمود بگو: «قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُم»؛(44) این اجری که در قرآن در رابطه با اجر رسالت مطرحشده برای خود شماست، و باز یادآوری میکنم که روشن شد خداوند محبّت ما را به چیزی میاندازد که نتیجهی آن محبّت رسیدن به عالیترین محبوب باشد که آن قرب به خودش است و إنشاءالله غفلت نفرمودهاید که این محبّت، محبّتی است که موجب ادامهی دین و دینداری برای انسان میگردد و به همین جهت خداوند در آیهی مورد بحث در سورهی شوری میفرماید نتیجهی نهایی دینداری به عنوان اجر رسالت باید محبّت به کسانی بشود که خداوند برای آنها عصمت و طهارت محض را اراده کرده است و فرمود: «اِنَّما یریدُ اللّهُ لِیذْهِبَ عَنْکُمُ الرِجْسَ اَهْلَ الْبَیت وَ یطَهِرَکُم تَطْهیراً»؛(45) خداوند اراده کرده از شما اهل البیت هرگونه آلودگی را پاک کند و شما را به تطهیری خاص مطهر نماید. خداوند در راستای هدایت انسانها از یک طرف معصومین(ع) را پرورانده، از طرف دیگر کشش وجودی هر انسانی را تماماً به سوی انها که عالیترین شخصیت ممکن میباشند قرار داده و نیز خود دین گفته است که نتیجهی نهایی دینداری، محبّت ذیالقربی است. پس در واقع آیهی: «قُلْ لا اَسْئَلُکُم عَلَیهِ اَجْراً اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُربی» عالیترین و همه جانبهترین و وسیعترین نیاز انسان را به او گوشزد میکند.