بسم الله الرحمن الرحیم
(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى(42)
ای پیغمبر به این مردم بفرما: در ازای این رسالتی که من برای شما آوردم، هیچ اجری نمی‌خواهم جز این‌که مودّت نزدیکان را در خودتان ایجاد کنید.
مقدمات بحث بحمدالله در جلسه‌ی قبل گذشت، امیدوارم که آن مقدمات در ذهن عزیزان بماند تا إن‌شاءالله نتایج بعدی حاصل شود.
محور بحث در این جلسه بر روی نیاز قلب به دوست‌داشتن انسان‌های کامل است و این‌که اگر به این نیاز درست جواب داده نشود انسان سرخورده می‌گردد و دوست‌داشتن که ضروری‌ترین بُعد زندگی است خاموش می‌شود، سپس ذهن عزیزان متوجه برکات محبّت به اهل البیت(ع) در قیامت و حیات ابدی می‌شود و این‌که چرا گفته شده؛ «برای مؤمن هیچ لذّتی به اندازه‌ی مرگ نیست». بعد از آن به این موضوع می‌پردازیم که محبّت در انسان وقتی به نتیجه می‌رسد که آن محبّت «جامعیت» داشته باشد و نظر به محبوبی شود که همه‌ی کمالات انسانی در او جمع است.
موضوع مهم این جلسه محبّت به خدا از طریق محبّت به اهل‌البیت(ع) است تا از آن طریق «عشق» از حالت مفهومی به حالت مصداقی سیر کند.
بعد از آن به تفاوت محبوب‌های وَهمی با محبوب‌های حقیقی و نقش هرکدام می‌پردازیم که لازم است با دقت کامل آن را دنبال فرمایید.
جایگاه خیال و رابطه‌ی آن با عشق موضوع بسیار مهمی است که سعی‌شده تا حدّ ممکن عزیزان متوجه این امر بگردند.
تذکری هم راجع به جایگاه عرشی و نوری اهل‌البیت(ع) داده شده و این‌که باید سعی شود نظرها متوجه این جایگاه باشد و از همه مهم‌تر باید تلاش کرد که ذوات مقدس اهل‌البیت (ع)از جایگاه عرشی خود بر جان ما إعمال ولایت نمایند و جان ما را تدبیر کنند و در آخر به شرایطی توجه شده که امکان إعمال ولایت انسان کامل را بر جان انسان فراهم می‌کند.