وقتی با خود حقیقیات روبهرو شدی، از همه اضطرابهای بیرونی و علائق حقیر، خود را آزاد مییابی، در این حال از بیهودگی خلاصی مییابی، چون از خودِ بیهوده دست كشیدهای. و در این حالت خداست كه بر تو حكومت میكند، یعنی محكوم بهترینِ بهترینها خواهی بود. به جای محكوم بدترینِ بدترینها دیگر محكوم نفس امّاره و منِ مادون نخواهی بود.
خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بسته گان کمند تو رستگارانند