وقتی تو از خود گم شدی، همه چیز گم خواهد شد، فی الحال حیاتِ طبیعت و سنت جاری در آن هم گم میشود. و قانون بشری جای آن را میگیرد، و زندگی با اختلالات عالمِ سرگردانی همراه میگردد. منیّت و انانیت قوّت میگیرد، در این حال كثراتاند كه با لاشه بیجان و وَهْمی و تصنّعی شان، تشخّص مییابند، درآن حالِ گمگشتگی از خود، منیّت و امیال نفسانی، انسان را چون سیمهای خارداری به خودشان میبندند و سراسر زندگی میشود اضطراب و تزلزل، چه دروغ بزرگی است اگر این نفسکشیدن را زندگی بنامیم!
بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن
حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی