تربیت
Tarbiat.Org

آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین
اصغر طاهرزاده

نكته اول - مقدس یا نا مقدس بودن انسان

آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین، نگرشی است به عالم و آدم به صورتی كه هر چیزی در این نگرش معنای خاصی می‏دهد و چهره مقدس عالم و آدم رخ می‏نمایاند.
راستی انسان را چگونه ببینیم؟ مقدّس یا نامقدّس؟ آیا می‏توان انسان را به طرزی نگاه كرد كه در عین واقعی‌بودن، پنجره‏ای باشد برای نظر به مقدس‏ترین واقعیت هستی، یعنی خدا؟ و اگر انسان بتواند از طریق آشتی با خود پنجرة نظر به حق گردد، آیا هیچ جنبه‏ای جز مقدس بودن برایش می‏ماند؟ آیا این انسان دیگر گوشت و استخوان است یا منظری بسیار متعالی؟ و آن‌هایی كه انسان را در این راستا موجود قدسی نمی‌بینند، مگر نه این‌ است كه بسیاری از ابعاد متعالی او را نادیده گرفته‏اند؟ راستی این‌ها از انسان چه چیزی می‏بینند؟
ما آزاد نیستیم تا انسان را از سر خود مقدس بشماریم، ولی موظفیم جنبه‏های مقدس او را نادیده نینگاریم و از رمزهای وجود او روی برنتابیم و واقعیت معنوی او را انكار نكنیم، واقعیتی كه در خود راهی به سوی خدا را دارد، واقعیتی كه اگر با خدا در انس نباشد غم غربتش در این دنیا او را از پای درمی‏آورد، چرا كه خود را از جهان خدایی محروم داشته و به كویر نامقدس تن گرفتار شده.