حال میتوان همان سؤال را به شكل دیگری مطرح كرد و منظور از سؤالِ «چرا خدا ما را خلق کرد» را به این معنی بگیریم كه: «خدا ما را آفرید تا ما چه كنیم؟». جواب این است كه، خدا ما را آفرید تا كمالاتی را كه نداریم و استعداد به دستآوردن آنها را داریم، بهدست آوریم. آیا اگر خدا كسی را بیافریند و شرایط كمال او را فراهم كند و بعد انسان به نتایج مطلوبی برسد، خوب است یا نه؟ مسلّم خواهید گفت خوب است، پس خدایی که منشأ همهی خوبیها است چنین کار خوبی را انجام میدهد و اگر چنین کاری را نکند بخل ورزیده و ما را از کمالاتی که میتوانستیم بهدست آوریم محروم کرده است. به عبارت دیگر «رحمانِ رحیم» بهگونهای عمل میكند كه انسان به رحمت برسد، و شأن خدا این است که چنین بکند و شایستهی خداییاش چنین است.
خدا چون فیاض است انسان را خلق كرد و شرایطی را فراهم نمود تا انسان استعدادهای یافتن کمالات مخصوص را، از حالت بالقوه به حالت بالفعل در آورد، و نقصهایش را مرتفع كند، چون انسان ناقص بد است. حالا اگر انسان خلق نمیشد هیچ بود و عدم، در حالیکه عدمْ نقص است و وجودْ کمال، به همین جهت هر كسی وجود خود را میخواهد. خدا از سر رحمتِ خود انسان را خلق كرد، چون رحمان است و رحمان، رحمت میدهد.