تربیت
Tarbiat.Org

آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین
اصغر طاهرزاده

به دنبال سراب یا آب؟

همه انسان‌ها تشنه كمال هستند ولی بعضی‌ها به دنبال سراب می‌روند، وقتی كسی دنبال سراب برود هم آب به دست نمی‌آورد و هم توان برگشتن را از دست می‌دهد و در نتیجه تلف می‌شود. راه نجات از پوچی‌و یأس این نیست که زندگی را به طور عادی بگذرانیم. اگر انسان بخواهد پوچی و اضطرابش كم شود باید بداند كه دل او، خدا می‌خواهد و باید به دنبال خدا برود. مولوی می‌گوید: ای آدم‌ها! اگر آب می‌خواهید، آب درون كوزه است، چرا محو گُلِ روی كوزه شده‌اید؟! چرا همین طور قربان ظاهر زیبای كوزه می‌روید، در صورتی كه آب داخل كوزه است و نه در گُل روی كوزه؟
چند بازی عشق با نقش سبو؟
بگذر از نقش سبو و آب جو
چند باشی عاشق صورت، بگو
طالب معنی شو و معنا بجو
صورت ظاهر فنا گردد بدان
عالم معنی بماند جاودان
صورتش دیدی ز معنا غافلی
از صدف درّ را گزین گر عاقلی
یعنی انسان در این دنیا آمده است كه به خدا وصل شود و اگر در این دنیا به دنبال دنیا بدود مثل این است كه انسان تشنه‌ای بخواهد با گُلِ روی كوزه سیراب شود و از محتوای درون کوزه غافل بماند. مشغول‌شدن به صورت و ظاهر دنیا، انسان را در اضطرابِ بی‌ایمانی و تشنگی نسبت به حقیقت نگه می‌دارد. در آخر هم، دنیا دست‌یافتنی نخواهد بود، خدا می‌ماند و آن ارتباطی که انسان توانسته باشد با خدا به‌وجود آورد و دیگر هیچ. تنها راه از بین بردن افسردگی این است كه آرام‌آرام آن را به‌وسیله ارتباط با خدا از بین ببریم. اگر كسی می‌خواهد عمرش حاصلی داشته باشد و پوچ نباشد باید زندگی‌اش زندگی ایمانی باشد، و وارد یک زندگی دینی شود.
وقتی انسان اضطراب‌های خود و دیگران را ارزیابی كند دقیقاً می‌بیند كه ریشه‌ی همه اضطراب‌ها اتصال نداشتن به حق است. و ایمان قلبی تنها وسیله اتصالِ به حق است که باید به دنبال آن بود.