به نظر مى‌رسد این ادعاى كلى كه: آدمى به وسیله كارهاى ارزشمند خود به خدا نزدیك مى‌شود و به كمال نهایى مى‌رسد، مشتمل بر چندین ادعاى دیگر است و ما با صرف نظر از اصول موضوعه‌اى كه دور از این وادى است ـ از قبیل: كمال و نقص‌پذیر بودن اصل وجود، قابلیت اشتداد داشتن آن و غایت و هدف داشتن روح انسان به عنوان موجودى تكامل‌پذیر و... كه خود نیاز به طرح یك دوره فلسفه اسلامى دارد ـ بعضى از اصول موضوعه قریب آن را توضیح مى‌دهیم.
اولین اصل موضوعى كه نیاز به تبیین دارد «تكامل‌پذیر» بودن انسان است. اگر كسى براى آدمى قدرت تكامل قائل نباشد، نمى‌تواند ادعا كند كه انسان با تكامل خویش به قرب الهى مى‌رسد، ولى ادعاى «تكامل‌پذیر» بودن هم، خود مبتنى بر این شناخت است كه انسان داراى حقیقتى به نام روح است كه انسانیت انسان به همان است و بدن صرفاً به عنوان وسیله‌اى در اختیار روح قرار دارد.