حضرت فرمودند: «فَاِنَّكَ اَوَّلُ ماخُلِقْتَ خُلِقْتَ جاهِلاً ثُمَّ عَلِمْتَ وَ مااَكْثَرَ ماتَجْهَلُ مِنَ الاَْمْرِ وَ یَتَحَیَّرُ فیهِ رَأْیُكَ وَ یَضِلُّ فیهِ بَصَرُكَ ثُمَّ تُبْصِرُهُ بَعْدَ ذلِكَ» تو در ابتدایی كه خلق شدى جاهل بودى سپس آگاه شدى. و با این حال هنوز چیزهای زیادی هست که نمیدانی و اندیشهات در آنها حیران و سرگردان است و چشمات در شناخت آنها ناآشنا است و در آینده نسبت به آنها آگاه میشوی.
این شیوهی اکثر انسانها است که به دلیل عدم احاطه بر قواعد عالم در مقابل اموری که نمیشناسد زبان به اعتراض میگشایند و آنچه را با عقل خود ناسازگار مییابند حمل بر بیقاعدگی عالم خلقت میکنند، از مواردی مثل فقر و بیماری و درد بگیر، تا سیل و زلزله و غیره. حضرت مولی الموحدین(ع) از سر دلسوزی و برای آن که انسانها در سیر الی الله متوقف نشوند، این توصیهی ارزشمند را میکنند تا انسان قبل از هر قضاوت بیجایی چشم خود را باز کند و آمادهی فهم حقایقی شود که در دل این امور نهفته است و خداوند بنا دارد علم به آن حقایق و سنتها را به بشریت بدهد مشروط بر آن که از قبل خود را گرفتار قضاوتهایی نکند که از سر جهل بدان سنتها نایل گشته.
مشکل بشر امروز آن است که آمادگی فهمیدن قواعد حکیمانهی عالم را در خود از بین برده، نه این که عالم از قواعد حکیمانه خالی باشد. با یک تجربهی ساده میتوان نگاه خود را تصحیح کرد. از خود بپرسیم مگر نه آن است که ما روزی نادانتر از امروز بودیم، پس میتوانیم فردا نیز داناتر باشیم و به درک قواعد دیگری از عالم دست یابیم که امروز از درک آنها عاجزیم. در این حال به احساس مبارکی دست مییابید و متوجه میشوید اگر حکمت بعضی از امور را نمیدانید خدای حکیم آن امور را نیز براساس حکمتی مخصوص مدیریت میکند و این است آن امنیتی که اولیاء الهی به دست آوردند و علی(ع) در صدد آن است که ما را متوجه آن نماید تا علمیابی حقیقی را شروع کنیم. آدم یك وقت خود را در صحرایی پر از اژدها مییابد، شرایطی پر خطر بدون آنکه راه نجاتی بیابد، میبیند هر لحظه خطرى در كمینش است ولى با اینهمه در چنین شرایطى مىداند كه در آغوش خدایِ علیمِ حكیمِ رحمان است، آیا آن خطرات کوچکترین تأثیری بر روحیهی چنین فردی دارند؟ آیا باید به علت جزء جزء مشکلات آگاه باشیم و یا اینکه بدانیم این عالم با مدیریت خدایِ حکیمِ قادر اداره میشود و در دل همین خطرات است که اگر ما چشم خود را باز کنیم هر روز بیشتر از روز بعد متوجه حضور او میشویم؟ انسان باید متوجه باشد که ابتلائات دنیا گستردهتر از آن است که راز همگی آنها براى او روشن شود و بر همهی آنها احاطه پیدا كند، ولى میتواند متوجه شود هیچیک از این ابتلائات از مدیریت حکیمانهی پروردگار عالم بیرون نیست و از این جهت او در آغوش پروردگارى است كه نه تنها مالك حیات و مرگ است بلکه مدیر همهی نعمتها و بلاها است و مسیر انسان را نیز طوری تنظیم کرده که او را از حضور چنین مدیریتی آگاه کند.