بسماللهالرحمنالرحیم
«وَ اعْلَمْ یا بُنَىَّ أَنَّ أَحَبَّ ما اَنْتَ آخِذٌ به اِلَىَّ مِنْ وَصِیَّتى تَقْوَى اللّهِ وَ الاِْقْتِصارُ عَلى ما فَرَضَهُ اللّهُ عَلَیْكَ، وَ الأَخْذُ بِما مَضى عَلَیْهِ الاَْوَّلُونَ مِنْ آبائِكَ، وَ الصّالِحُونَ مِنْ اَهْلِ بَیْتِكَ».
هان اى فرزندم! بدان كه بهترین چیز كه دوست دارم از وصیت من فراگیرى، پرهیزكارى در راه خداست و اکتفا به آنچه خداوند بر تو واجب گردانیده، و فراگرفتن آنچه نیاكان و خاندانت بر آن بودهاند.
ملاحظه فرمودید که حضرت در نصیحت به فرزندشان فرمودند من در شرایطى با تو سخن مىگویم، كه همه تجربههاى تاریخ حیات انسان را نزد خودم دارم. آن قدر در احوال گذشتگان سیر كردهام كه خود را یكى از آنها حس مىكنم، كه گویا با اولین و آخرینشان زندگى كردهام. همان طور كه توجّه دارید این مقام، مقام كمى نیست و تنها كسانى كه به چنین مقامى رسیدهاند و قاعدهی حیات انسانها را كشف كردهاند، اگر با دیگران سخن بگویند و آنها را نصیحت كنند، کاملترین توصیهها را با انسان در میان میگذارند وگرنه كسى كه «دیروز» را نمىشناسد یا كسى كه در تاریخ امروزِ خود متوقف مىشود و از درك قاعدههای عالم عاجز است، چگونه مىتواند «فردا» را درست پیشبینى نماید؟