تربیت
Tarbiat.Org

فرزندم این چنین باید بود[جلد اول](شرح نامه ۳۱ نهج البلاغه)
اصغر طاهرزاده

گله‌ی امام خمینی«رض»

حضرت امام خمینی«رض» از این‌که مؤمنین تا این حدّ غفلت کرده‌اند که کتاب هدایت الهی یعنی قرآن را نیز در حدّ بررسی قرائت‌های مختلف و تجوید و جهات لغویه و بیانیه پائین آورده‌اند گله می‌کنند و می‌فرمایند:
«اكنون كه مقاصد و مطالب این صحیفه‌ی الهیه را دانستى، یك مطلب مهمّى را باید در نظر بگیرى كه با توجه به آن راه استفاده از كتاب شریف بر تو باز شود و ابواب معارف و حِكَم بر قلبت مفتوح گردد. و آن، آن است كه به كتاب شریف الهى نظر تعلیم داشته باشى و آن را كتاب تعلیم و افاده بدانى، و خود را موظف به تعلّم و استفاده بدانى. و مقصود ما از تعلیم و تعلّم و افاده و استفاده آن نیست كه جهات ادبیّت و نحو و صرف را از آن تعلیم بگیرى، یا حیث فصاحت و بلاغت و نكات بیانیّه و بدیعیّه از آن فراگیرى، یا در قصص و حكایات آن به نظر تاریخى و اطّلاع بر امم سالفه بنگرى؛ هیچ‌یك از این‌ها داخل در مقاصد قرآن نیست و از منظور اصلى كتاب الهى به مراحلى دور است. و این‌كه استفاده‌ی ما از این كتاب بزرگ بسیار كم است، براى همین است كه یا به آن نظر تعلیم و تعلم نداریم- چنانچه غالباً این طوریم- فقط قرائت قرآن مى‏كنیم براى ثواب و اجر، و لهذا جز به جهت تجوید آن اعتنائى نداریم. مى‏خواهیم قرآن را صحیح بخوانیم كه ثواب به ما عنایت شود، و در همین حد واقف مى‏شویم و به همین امر قناعت مى‏كنیم؛ و لهذا چهل سال قرآن شریف را مى‏خوانیم و به هیچ وجه از آن استفاده‏اى حاصل نشود جز اجر و ثواب قرائت. و یا اگر نظر تعلیم و تعلّم داشته باشیم، با نكات بدیعیّه و بیانیّه و وجوه اعجاز آن، و قدرى بالاتر، جهات تاریخى و سبب نزول آیات، و اوقات نزول، و مكّى و مدنى‌بودن آیات و سور، و اختلاف قرائات و اختلاف مفسرین از عامّه و خاصه، و دیگر امور عَرَضیّه خارج از مقصد كه خود آن‌ها موجب احتجاب از قرآن و غفلت از ذكر الهى است، سر و كار داریم. بلكه مفسرین بزرگ ما نیز عمده‌ی همّ خود را صرف در یكى از این جهات یا بیشتر كرده و باب تعلیمات را به روى مردم مفتوح نكرده‏اند.