پس از آن که حضرت بر تفقه بر دین تأکید فرمودند به عنوان یک دستور عملی مىفرمایند: «وَ عَوِّد نَفْسَكَ اَلتَّصَبُّرَ عَلَى المَكْرُوهِ وَ نِعْمَ الْخُلُقُ التَّصَبُّر فِى الْحَقِّ» نفس خود را عادت بده كه در سختىها و ناملایمات تحمل داشته باشد که بهترین اخلاق، تلاش برای شکیبائی است. زیرا «صبر» در عرصهی ایمان و سلوک الی الله جایگاه ویژهای دارد و به همین جهت در جای دیگر فرمودهاند: «الْزَمُوا الصَّبْرَ فَإِنَّهُ دِعَامَةُ الْإِیمَانِ وَ مِلَاكُ الْأُمُور»(123) صبر پیشه کنید و از آن جدا نشوید ، به درستى كه صبر ستون ایمان است و اصل كارهاست.
اگر خواستید بدانید یك ملّت در چه شرایطى از كمال است، به روحیهی مقاومت و پایداری آن ملت نسبت به سختیهایی که در راستای هدف مقدسشان دارند، نظر کنید. جوامع گوناگون از این حیث متفاوتند، بعضى از جوامع تعالی خود را در مقابله و دست و پنجه نرمکردن با سختیها جستجو میکنند، ولی بعضی از جوامع تا آنجا که ممکن است سعی میکنند از سختیها فرار کنند و بیشتر به رفاه میاندیشند، حتی اگر بدون كار میتوانستند به رفاه برسند كار نمىكردند. روحیهای که حضرت توصیه میکنند روحیهای است که انسان سعی کند خود را به سختیها عادت بدهد تا گوهر شکیبائی که تنها در سختیها به دست میآید برایش ظهور کند.