تربیت
Tarbiat.Org

فرزندم این چنین باید بود[جلد اول](شرح نامه ۳۱ نهج البلاغه)
اصغر طاهرزاده

سختی‏ها عامل پرورش روح

پس از آن که حضرت بر تفقه بر دین تأکید فرمودند به عنوان یک دستور عملی مى‏فرمایند: «وَ عَوِّد نَفْسَكَ اَلتَّصَبُّرَ عَلَى المَكْرُوهِ وَ نِعْمَ الْخُلُقُ التَّصَبُّر فِى الْحَقِّ» نفس خود را عادت بده كه در سختى‏ها و ناملایمات تحمل داشته باشد که بهترین اخلاق، تلاش برای شکیبائی است. زیرا «صبر» در عرصه‌ی ایمان و سلوک الی الله جایگاه ویژه‌ای دارد و به همین جهت در جای دیگر فرموده‌اند: «الْزَمُوا الصَّبْرَ فَإِنَّهُ دِعَامَةُ الْإِیمَانِ وَ مِلَاكُ الْأُمُور»(123) صبر پیشه کنید و از آن جدا نشوید ، به درستى كه صبر ستون ایمان است و اصل كارهاست.
اگر خواستید بدانید یك ملّت در چه شرایطى از كمال است، به روحیه‌ی مقاومت و پایداری آ‌ن‌ ملت نسبت به سختی‌هایی که در راستای هدف مقدسشان دارند، نظر کنید. جوامع گوناگون از این حیث متفاوتند، بعضى از جوامع تعالی خود را در مقابله و دست و پنجه نرم‌کردن با سختی‌ها جستجو می‌کنند، ولی بعضی از جوامع تا آنجا که ممکن است سعی می‌کنند از سختی‌ها فرار کنند و بیشتر به رفاه می‌اندیشند، حتی اگر بدون كار می‌توانستند به رفاه برسند كار نمى‏كردند. روحیه‌ای که حضرت توصیه می‌کنند روحیه‌ای است که انسان سعی کند خود را به سختی‌ها عادت بدهد تا گوهر شکیبائی که تنها در سختی‌ها به دست می‌آید برایش ظهور کند.