بسماللهالرحمنالرحیم
«فَأَصْلِحْ مَثْواكَ، وَ لاتَبعْ آخِرَتَكَ بِدُنْیاكَ. وَدَعِ الْقَوْلَ فیما لاتَعْرِفُ وَ الْخِطابَ فیما لَمْ تُكَلَّفْ. وَ أَمْسِكْ عَنْ طَریقٍ اِذا خِفْتَ ضَلالَتَهُ فَاِنَّ الْكَفَّ عِنْدَ حَیْرَةِ الضَّلالِ خَیْرٌ مِنْ رُكوُبِ الاَْهْوالِ. وَ أمُرْ بِالْمَعروفِ تَكُنْ مِنْ اَهْلِهِ، وَ أنْكِرِ الْمُنْكَرَ بِیَدِكَ وَ لِسانِكَ وَ بایِنْ مَنْ فَعَلَهُ بِجُهْدِكَ. وَ جاهِدْ فِى اللّهِ حَقَّ جِهادِهِ وَ لاتَأخُذْكَ فِى اللّهِ لَوْمَةُ لائِمٍ. وَ خُضِ الْغَمَراتِ لِلْحَقِّ حَیْثُ كانَ...»
فرزندم! پس جایگاه ابدی یعنی قیامت خود را اصلاح كن و آخرتات را به دنیا مفروش و آنچه ندانى مگوى و نسبت به آنچه وظیفه ندارى سخن مران و راهى را كه از كجى آن بیمناكى مپوى كه باز ایستادن از بیم سرگردانى بهتر است از فرو افتادن در ورطهی ترس و تباهى. نیكى ما را گوشزد کن تا از نیكان باشى، مردمان را با دست و زبان از كار زشت بازدار و بكوش تا از زشتكاران جدا باشى. در راه خداى آن سان كه سزاوار اوست جهد و جهاد كن و از سرزنش مردمان باك مدار، مبادا که در راه خدا، نکوهش ملامتگران دلت را بلرزاند.