بسماللهالرحمنالرحیم
«اَحْىِ قَلْبَكَ بِالْمَوْعِظَةِ، وَ اَمِتْهُ بِالزَّهادَةِ، وَ قَوِّهِ بِالْیَقینِ، وَ نَوِّرْهُ بِالْحِكْمَةِ، و ذَلِّلْهُ بِذِكْرِ المَوْتِ، وَ قَرِّرْهُ بِالْفَناءِ، وَ بَصِّرْهُ فَجائِعِ الدُّنْیا، وَ حَذِّرْهُ صَوْلَةَ الدَّهْرِ وَ فَحْشَ تَقَلُّبِ اللَّیالى وَ الاَیّامِ، وَاعْرِضُ عَلَیْهِ اَخْبارَ الْماضینَ، و ذكِّرْهُ بِما اَصابَ مَنْ كانَ قَبْلَكَ مِنَ الاْوَّلْینَ، وَ سِرْفى دِیارِهِمْ و آثارِهِمْ فَانْظُرْ فیما فَعَلُوا وَ عَمَّا انْتَقَلُوا و اَیْنَ حَلّوا و نَزَلُوا، فَاِنَّكَ تَجِدُهُمْ قَدِانْتَقِلُوا عَنِ الاَحِبَّةِ، وَ حَلُّوا دیارَ الْغُرْبَةِ. وَ كَاَنَّكَ عَنْ قَلیلٍ قَدْ صِرْتَ كَاَحَدِهِمْ، فَاَصْلِحْ مَثْواكَ، وَ لاتَبِعْ آخِرَتَكَ بِدُنیاكَ. وَ دَعِ الْقَوْلَ فیما لاتَعْرِفُ وَ الْخِطابَ فیما لاتُكَلَّفْ.»
فرزندم! قلب خود را با موعظه زنده نگه دار، و آن را با دلنبستن به دنیا و زهد، بمیران و با یقین، نیرومندش ساز، و به كمك حكمت نورانىاش كن، و با یاد مرگ راماش نما، و از آن نسبت به فنا اقرار بگیر و دیدهاش را به فجایع دنیا باز کن و آن را از صولت و غلبهی روزگار برحذر دار، و از دگرگونیهاى گردش روزان و شبان، بیم ده و داستان گذشتگان را بر او فرو خوان، و یادش بیاور سرگذشت پیشینیان را، و بر دیار و آثار گذشتگان بگذر. پس بنگر كه چه كردند و از كجا جدا شدند و به كجا فرود آمدند و در كجا جاى گزیدند. آنگاه ملاحظه خواهی کرد كه از دوستانی بودند که از همدیگر جدا ماندند وبر دیار تنهایى فرود آمدند. آنگونه كه تو نیز پس از اندك زمانى یكى از آنان خواهى بود. پس سراى آخرت خود را اصلاح كن و آخرتت را به دنیا مفروش و آنچه ندانى مگوى و از آنچه به آن وظیفه ندارى سخن مران.
امیدوارم كه روح ما به آن شعور بلندى نائل شود كه بتواند جایگاه و مقام ولایت اولیاء معصوم را که این سخنان از آن مقام سرچشمه گرفته است بفهمد و با این فهمیدن به رستگارى برسد. اگر ماه رمضان، ماه تطهیر قلوب است، تطهیر قلوب منهاى محبّت به امامان معصوم(ع) ممكن نیست؛ و محبّت امام معصوم، احتیاج به ریاضت دارد و شاید حكمت اینكه در قلب ماه رمضان، توجه به امام معصوم در كنار شب قدر قرار گرفته است این باشد كه قدر انسان با نظر به قدر امام معصوم یعنى انسان كامل معلوم شود.